Ο άνθρωπος που διαβεβαίωνε τους κοινωνικούς εταίρους αλλά και όλους τους ασφαλισμένους (από την τηλεόραση) ότι δεν θα αυξηθούν τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης και ότι θα θεσπιστεί νέος πόρος (από φορολογία) για το ασφαλιστικό διαψεύστηκε σε μια μέρα δύο φορές.
Την πρώτη από τον πρωθυπουργό που ανακοίνωσε ο ίδιος την αύξηση των ορίων και τη δεύτερη από τον υπουργό Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου που όχι μόνο απέκλεισε νέους πόρους για το ασφαλιστικό αλλά προέτρεψε τα ταμεία να εκποιήσουν την ακίνητη περιουσία τους για να πληρώσουν τις συντάξεις. Οι οδυνηρές διαψεύσεις μπορεί να συνιστούν προσωπικό πολιτικό πρόβλημα για τον κ. Λοβέρδο αλλά αυτό είναι το λιγότερο.
Στην ουσία αποκαλύπτουν πόσο απροετοίμαστη, ανοργάνωτη και ασυντόνιστη “βρέθηκε” στη διακυβέρνηση της χώρας, η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου. Η δημόσια διαβούλευση και ο κοινωνικό διάλογος για το ασφαλιστικό κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος μέσα σε μια μέρα. Τι δεν ήξερε προχτές ο κ. Πρωθυπουργός που το πληροφορήθηκε χτες και προχώρησε στην αύξηση του φόρου στα καύσιμα. Τι αλλάζει δραματικά από τη μια μέρα στην άλλη. Πως γίνεται το μεσημέρι να εγκρίνεται το Πρόγραμμα Σταθερότητας και το βράδυ να εξαγγέλλονται νέα επώδυνα μέτρα;
Γίνεται φανερό πως η κυβέρνηση δεν έχει τον έλεγχο των εξελίξεων. Πως δεν γνωρίζει τι ακριβώς της ξημερώνει και συνέπεια τούτου δεν γνωρίζουμε και εμείς.
Η κριτική πως η κυβέρνηση αγνοεί τις προεκλογικές εξαγγελίες της αλλά και όσα είπε ο κ. Παπανδρέου ως πρωθυπουργός στο Ζάππειο, θεωρείται πια ξεπερασμένη.
Εδώ γεννιούνται σοβαρότερα ερωτηματικά. Η κυβέρνηση αναιρεί σήμερα όσα έλεγε μόλις χτες. Ο ισχυρισμός της ότι η χώρα γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσής από κερδοσκόπους και ως εκ τούτου απαιτείται η μέγιστη δυνατή συναίνεση είναι στον αέρα. Γιατί τελικά είναι οι κερδοσκόποι και οι αδίστακτες αγορές που επιβάλουν τη θέληση τους γελοιοποιώντας μια κυβέρνηση που άλλα λέει χτες κι άλλα κάνει σήμερα. Ως εκ τούτου η συναίνεση ουσιαστικά ζητείται για να δεχόμαστε ό,τι κάθε φορά μας υπαγορεύουν κερδοσκόποι, αγορές που φαίνεται ερμηνεύουν καλύτερα από τον καθένα το περίφημο Σύμφωνο Σταθερότητας που δεσμεύει τις χώρες τις ευρωζώνης.
Κατά συνέπεια η συναίνεση που ζητεί ο κ. πρωθυπουργός θα είχε νόημα αν τη ζητούσε για να αντισταθεί στις υποδείξεις κι όχι να υποκύπτει στο θέλημα τους.
Διότι έτσι όπως πάμε δεν ξέρουμε που και αν υπάρχει πάτος. Το Πρόγραμμα Σταθεροποίησης και Ανάπτυξης ήταν ευθύς εξαρχής ψευδώνυμο. Για ανάπτυξη δεν υπήρχαν πρόνοιες. Αλλά και τα “μέτρα σταθεροποίησης” που προβλέπει κι αυτά δεν είναι τα πραγματικά. Μόλις πιέζουν οι κερδοσκόποι και οι αγορές αντικαθίστανται με άλλα επαχθέστερα.