Στο πλαίσιο των διακοπών του στο Μπαλί Ρεθύμνου, ο πρώην υπουργός επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, χανιώτικης καταγωγής, αισθάνθηκε αδιαθεσία. Άμεσα του προσφέρθηκαν οι πρώτες βοήθειες, αλλά καθοδόν προς το νοσοκομείο Ρεθύμνου έφυγε από τη ζωή, μέσα στο ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ.
Πληροφορίες θέλουν, ο επί χρόνια βουλευτής του ΠΑΣΟΚ να υπέστη καρδιακή προσβολή.
Γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης. Σπούδασε Πολιτικές – Οικονομικές Επιστήμες και Νομικά και μιλούσε Αγγλικά – Γαλλικά. Ήταν παντρεμένος με την Λίλα Χριστοφορίδου.
Στην πολιτική ακολούθησε τον Γ. Παπανδρέου από το 1954. Διετέλεσε Αρχηγός της Δημοκρατικής Νεολαίας του Γ. Παπανδρέου το 1964 (ΟΝΕΚ-ΕΔΗΝ). Διετέλεσε Πρόεδρος του Συνδέσμου Νέων Επιστημόνων και Διανοούμενων 1965-1966 και Γενικός Γραμματέας των Δημοκρατικών Συνδέσμων (1966-1967). Κατά τη Δικτατορία (1967-1974) συνελήφθη στις 11 Ιουνίου 1967 με την πρώτη Αντιδικτατορική Οργάνωση, το Εθνικό Κίνημα Δημοκρατικής Αντίστασης (ΕΚΔΑ). Τον Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο 1967 ανακρίθηκε και βασανίστηκε στο κρατητήριο της Ασφάλειας Προαστίων. Στις 21 Αυγούστου 1967 καταδικάστηκε για πρώτη φορά από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών, σε 13 χρόνια φυλάκιση. Κρατήθηκε στις Φυλακές Αβέρωφ και Αίγινας. Αμνηστεύτηκε τον Δεκέμβρη του 1967, που βγήκε από τις φυλακές.
Όμως, ξανασυνελήφθη λίγο αργότερα τον Αύγουστο του 1968 για την ΑΠΟΠΕΙΡΑ κατά του Δικτάτορα.
Το Μάρτιο του 1969 κατέθεσε στην Υποεπιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, που ερευνούσε την Ελληνική Υπόθεση για τα βασανιστήρια της Δικτατορίας.
Συνελήφθη ξανά μετά την ΑΠΟΠΕΙΡΑ κατά του Δικτάτορα Παπαδόπουλου, τον Αύγουστο του 1968. Ανακρίθηκε στα κρατητήρια της Ασφάλειας του ΕΑΤ-ΕΣΑ, του ΚΕΣΑ και του Στρατοπέδου του Διονύσου. Παραπέμφθηκε σε δίκη για την ΑΠΟΠΕΙΡΑ και την οργάνωση που τη σχεδίασε. Στη Δίκη που έγινε στο Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών από τις 4 έως τις 19 του Νοέμβρη 1968, ο Βασ. Επίτροπος του Δικτατορικού Καθεστώτος, Λιάπης, τον χαρακτήρισε “επικίνδυνη προσωπικότητα” για το καθεστώς και ζήτησε γι’ αυτόν και τον Α. Παναγούλη της Καταδίκη τους σε ΘΑΝΑΤΟ. Το Έκτακτο Στρατοδικείο τον καταδίκασε για δεύτερη φορά σε ΙΣΟΒΙΟ κάθειρξη, σαν αρχηγό της Συνομωσίας. Παρέμεινε στις φυλακές έξι σχεδόν χρόνια. Κρατήθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού, Αίγινας, Κέρκυρας, Επταπυργίου και Τρικάλων. Αποφυλακίστηκε με την Αμνηστία του Αυγούστου 1973.
Προδικτατορικά μαζί με άλλους, συγκρότησαν τους Δημοκρατικούς Συνδέσμους για την προετοιμασία της Κίνησης του Α. Παπανδρέου και κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας συμμετείχε στην Αντίσταση τόσο από το ΠΑΚ, όσο και από την Οργάνωση που προετοίμασε την Απόπειρα κατά του Παπαδόπουλου. Κατά την Μεταπολίτευση αποτέλεσε μέλος του ΠΑΣΟΚ και συμμετείχε ως υποψήφιος Βουλευτής της Β’ Αθήνας στις Εκλογές του 1974.
Το 1974 στις πρώτες Βουλευτικές Εκλογές μετά την Δικτατορία, υπήρξε υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ στη Β’ Περιφέρεια Αθήνας και το 1977 εξελέγη για πρώτη φορά Βουλευτής. Από τότε εκλέγεται συνεχώς Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στη Β’ Περιφέρεια Αθηνών. Διετέλεσε Γραμματέας, Εισηγητής και Μέλος στους Κοινοβουλευτικούς Τομείς Εργασίας (ΚΤΕ) του ΠΑΣΟΚ των Υπουργείων Εργασίας, Παιδείας και Εξωτερικών. Διετέλεσε επανειλημμένα μόνιμος εκπρόσωπος της Ελληνικής Βουλής στη Διακοινοβουλευτική Ένωση. Έχει διατελέσει Υπουργός των εξής Υπουργείων:
Οκτώβριος 1981: Υπουργείο Εθνικής Παιδείας & Θρησκευμάτων στην πρώτη Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ.
Ιούνιος 1982 – Σεπτέμβριος 1984: Υπουργείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων
Σεπτέμβριος 1984 – Ιούνιος 1985: Υπουργείο Ενέργειας & Φυσικών Πόρων
Ιούνιος 1985 – Απρίλιος 1986: Υπουργείο Βιομηχανίας, Ενέργειας & Τεχνολογίας
Φεβρουάριος 1987 – Σεπτέμβριος 1987: Υπουργείο Δικαιοσύνης
Στην Βουλή, που προέκυψε από τις Εκλογές της 5ης Νοεμβρίου 1989, ήταν Πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων και επικεφαλής του ΚΤΕ Υπουργείου Προεδρίας. Διετέλεσε Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής από το 1993 έως το 1996. Υπήρξε μέλος πολλών Εξεταστικών και ανακριτικών Επιτροπών. Συμμετείχε σε πάμπολλες εκπροσωπήσεις της Ελληνικής Βουλής και της Χώρας μας σε όλους τους Διεθνείς Οργανισμούς (ΟΗΕ – ΕΕ – Συμβούλιο Ευρώπης, ΝΑΤΟ, ΔΕΕ).
