“Δεν μπορούμε να μιλάμε ουσιαστικά για βοήθεια στις αναπτυσσόμενες χώρες ή δάνεια στις ανεπτυγμένες, εκτός αν αντιμετωπίσουμε το ζήτημα του χρέους σαν μια διεθνή πρόκληση, στο επίκεντρο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού μας συστήματος. Σε όλα τα φόρα, συμπεριλαμβανομένου και αυτού εδώ, θα πρέπει να μιλήσουμε για το πώς η αναδιάρθρωση ή αναδιαμόρφωσή του, μπορεί να συνδεθεί με την ανάπτυξη”, ανέφερε από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ ο Αλέξης Τσίπρας.
Ο Αλέξης Τσίπρας κατά την ομιλία του έριξε και δύο “καρφιά”, ένα προς τη Γερμανία και ένα προς τους δανειστές. Πρώτον, ζήτησε αναδιάρθρωση του χρέους, όπως έγινε και στην περίπτωση της Γερμανίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και δεύτερον υπογράμμισε πως πρέπει μόνη της να αποφασίζει μία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση ποιους θα φορολογεί και ποιους όχι, “φωτογραφίζοντας” τους δανειστές και τη σκληρή στάση που κρατούν στο θέμα της φορολόγησης.
-Πώς μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια δεν θα επαναλάβουμε τα ίδια λάθη με τα προηγούμενα δεκαπέντε, ή τα δεκαπέντε πριν από αυτά;
-Γιατί συμβαίνει τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια, να μιλάμε όλο και περισσότερο για τη βιώσιμη ανάπτυξη και την εξάλειψη της φτώχειας, και ακόμη οι προκλήσεις σε επίπεδο ασφάλειας, οικονομίας, κοινωνίας και περιβάλλοντος που αντιμετωπίζουμε σε παγκόσμιο και σε περιφερειακό επίπεδο, να παραμείνουν ίδιες, ή να επιδεινώνονται ακόμα περισσότερο;
-Η εμπειρία μας στην Ελλάδα θα μπορούσε να είναι διδακτική. Η Ελλάδα είναι στο επίκεντρο των τριών επικαλυπτόμενων κρίσεων.
-Μιας οικονομικής κρίσης που δημιουργείται από μια οικονομική πολιτική, η οποία έχει οδηγήσει σε μείωση 25% του ΑΕΠ μας και με σοβαρές κοινωνικές συνέπειες.
-Μιας κρίσης ασφάλειας, λόγω της αυξανόμενης αστάθειας γύρω από την Ελλάδα, στη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή και τη Μαύρη Θάλασσα.
-Και μιας προσφυγικής κρίσης, που εκδηλώνεται με την μαζική μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι αναζητούν μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη.
-Δεν μπορούμε να μιλάμε ουσιαστικά για βοήθεια στις αναπτυσσόμενες χώρες ή δάνεια στις ανεπτυγμένες, εκτός αν αντιμετωπίσουμε το ζήτημα του χρέους σαν μια διεθνή πρόκληση, στο επίκεντρο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού μας συστήματος. Σε όλα τα φόρα, συμπεριλαμβανομένου και αυτού εδώ, θα πρέπει να μιλήσουμε για το πώς η αναδιάρθρωση ή αναδιαμόρφωσή του, μπορεί να συνδεθεί με την ανάπτυξη.
– Δεν μπορούμε να μιλάμε για εξάλειψη της φτώχειας και της ανεργίας, εκτός αν μπορούμε να συζητήσουμε για το πώς θα χτίσουμε ή θα βελτιώσουμε κράτη πρόνοιας αντί να τα καταστρέφουμε.
-Θα προωθήσουμε με συνέπεια και θα υποστηρίξουμε όλες τις προσπάθειες για ένα παγκόσμιο και ευρωπαϊκό οικονομικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα, που θα ευνοεί την ανάπτυξη. Ένα σύστημα που θα επιτρέψει την ατζέντα μας να ακμάσει μέσα στα επόμενα 15 χρόνια, αντί να ασφυκτιά, όπως έκανε τα τελευταία 30.
