Στην επίτευξη της συμφωνίας των Πρεσπών τον Ιούνιο του 2018 κάνει λόγο στο βιβλίο του, «Ιθάκη» ο Αλέξης Τσίπρας. Ο τότε πρωθυπουργός αναφέρεται ακόμα και στις συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν κατά της συμφωνίας για το όνομα της γειτονικής χώρας.
Ανάμεσα σε άλλα, ο Αλέξης Τσίπρας φέρεται στο βιβλίο του που κυκλοφορεί από τη Δευτέρα (24.11.2025) να θυμήθηκε και τα λόγια ενός βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος τον πλησίασε κατά τη διάρκεια περιοδείας και του είπε: «Δηλαδή, θα πέσει η κυβέρνηση για ένα κ@@@όνομα;».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Στο βιβλίο του «Ιθάκη» για τις Πρέσπες, ο τότε πρωθυπουργός αναφέρει: «Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως, όταν έγιναν οι δύο μεγάλες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στις αρχές του 2019, κάποιοι από τους γύρω μου δείλιασαν. Μερικοί συνεργάτες μου με συμβούλεψαν να παρατήσω το ζήτημα. Να μην επιχειρήσω να το λύσω. Και στην ανάγκη να καταφύγω σε εκλογές πριν από την επίλυσή του, για να δώσω την καυτή πατάτα στον επόμενο, σε περίπτωση που έχανα.
Ένας βουλευτής μας, μάλιστα, με πλησίασε στη διάρκεια κάποιας περιοδείας, με απομόνωσε και μου είπε: ”Δηλαδή, θα πέσει η κυβέρνηση για ένα κ@@@όνομα;”.
Ήταν σαφής η αναφορά του στη γνωστή φράση του αείμνηστου Βαγγέλη Γιαννόπουλου: ”Ε, όχι και να πέσει η κυβέρνηση για ένα κ@@@σπιτο!”. Γέλασα αυθόρμητα. Γρήγορα, όμως, σοβάρεψα. Του εξήγησα ήρεμα πως αυτό το ζήτημα δεν ήταν ούτε αστείο ούτε εύκολο. Δεν προσφερόταν για εκλογικό κυνισμό ή μικροκομματικό συμψηφισμό. Απαιτούσε αίσθημα ευθύνης, γιατί αφορούσε την ειρήνη, τη σταθερότητα, τη γεωπολιτική ισορροπία στην ευρύτερη περιοχή».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Σε άλλο σημείο αναφέρει:
«Εν τέλει, η Συμφωνία των Πρεσπών και το τέλος της συγκυβέρνησης με τον Πάνο Καμμένο, ως συνέπειά της, επέτρεψε τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ με δυνάμεις της αριστερής Σοσιαλδημοκρατίας και της Ανανεωτικής Αριστεράς και ενδυνάμωσε τη θέση του ως κύριου φορέα της σύγχρονης Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα».
Ο Τσίπρας με τη Μέρκελ για τις διαπραγματεύσεις με τα Σκόπια
Καθώς ως πρωθυπουργός τότε είχε ανοιχτή γραμμή με την Άνγκελα Μέρκελ, ο Αλέξης Τσίπρας αποκαλύπτει στο βιβλίο του την επικοινωνία του με την καγκελάριο της Γερμανίας τότε για το Μακεδονικό.
– «Άνγκελα, ευκαιρία θα είναι και για το Μακεδονικό, αν αλλάξει η Κυβέρνηση και εκλεγεί ο Ζάεφ».
– «Καλά, ασ’ το αυτό».
– «Μα γιατί; Θέλω να το λύσω το Μακεδονικό», της είπα.
Ξαφνιάστηκε και χαμογέλασε αμήχανα.
– «Έλα, ας μην το συζητήσουμε τώρα αυτό».
– «Γιατί να μην το συζητήσουμε;» τη ρώτησα αποφασιστικά, «θέλω να λύσω το Μακεδονικό γιατί το πιστεύω πως πρέπει να λυθεί», επέμεινα.
Η επιμονή μου οδήγησε σε έναν μικρό κύκλο συζήτησης. Εκεί της ξεκαθάρισα εν συντομία πως το θέμα της επίλυσης του Μακεδονικού αποτελούσε για μένα προτεραιότητα, γιατί θα αναβάθμιζε τον ρόλο της χώρας μου στην περιοχή και την αξιοπιστία της σε διεθνές επίπεδο.
«Εγώ έχω μια άλλη αντίληψη για τη διεθνή θέση της χώρας μου», της τόνισα, «θέλω η Ελλάδα να είναι πυλώνας σταθερότητας, να είναι μέλος του ευρώ και θέλω αυτή τη μακροχρόνια διαφορά με τους γείτονες να λυθεί στη βάση του Διεθνούς Δικαίου». Και πίστευα ακράδαντα πως σε εκείνη τη χρονική συγκυρία παρουσιαζόταν ένα παράθυρο ευκαιρίας για την επίλυση του θέματος, γιατί όλα έδειχναν πως πράγματι στη (σημερινή) Βόρεια Μακεδονία θα εκλεγόταν ένας Σοσιαλδημοκράτης, ο Ζόραν Ζάεφ, και αυτό θα βοηθούσε σε μια κοινή προσπάθεια υπέρβασης των αναμφίβολα υψηλών εμποδίων.
Αυτή συνέχιζε όμως όσο της μιλούσα να με κοντά με επιφυλακτικότητα και δεν έδειχνε να συμμερίζεται την αισιοδοξία μου.
– «Εντάξει, έχουμε κουραστεί πολύ με αυτό το θέμα, έχουν πει κι άλλοι ότι θα τα λύσουν αλλά δεν γίνεται. Ασ’ το καλύτερα. Δεν είναι προτεραιότητα αυτό τώρα».
– «Εντάξει», συνέχισα ελαφρώς απογοητευμένος από τη στάση της, «ας πάμε στα άλλα θέματα». «Πάντως να είσαι βέβαιη», της είπα με σιγουριά, ότι εγώ, αν μου δοθεί ευκαιρία, θα το λύσω, αλλά δεν είναι δικό σου θέμα, δικό μου είναι».
Το διπλό στοίχημα
«Είχα βάλει ένα διπλό στοίχημα την αρχή της θητείας μου: στο τέλος της τετραετίας η Ελλάδα να έχει βγει από τα Μνημόνια και να έχει γίνει ηγέτιδα δύναμη στη νοτιοανατολική Ευρώπη, πρωταγωνίστρια για την ειρήνη, τη σταθερότητα και τη συνεργασία των λαών της περιοχής. Το πρώτο το είχαμε πετύχει.
Για να πετύχουμε το δεύτερο, ήταν απαραίτητη προϋπόθεση η υπερψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών από το ελληνικό Κοινοβούλιο. Μόνο που, μετά τη διαφοροποίηση του Καμμένου, η κυβερνητική πλειοψηφία είχε διαρραγεί. Είχα λοιπόν μπροστά μου ένα διπλό πρόβλημα: και η Συμφωνία να υπερψηφιστεί και η Κυβέρνηση να μείνει στη θέση της. Δεν ήταν απλό. Όλοι οι άνεμοι φυσούσαν εναντίον μας.
Αποφάσισα πως είχε έρθει η ώρα της ρήξης με τον Καμμένο. Στις 13 Ιανουαρίου 2019, παραιτήθηκε από Υπουργός Άμυνας. Αποδέχθηκα την παραίτησή του, τον ευχαρίστησα για τη συνεργασία που είχαμε τα τέσσερα προηγούμενα χρόνια, αλλά του εξήγησα ότι η βασική μου επιδίωξη, μετά το πέρας των Μνημονίων, ήταν πλέον η αποκατάσταση του ρόλου της χώρας μας στο διεθνές στερέωμα.
Οι συνέπειες
Εν τέλει, η Συμφωνία των Πρεσπών και το τέλος της συγκυβέρνησης με τον Πάνο Καμμένο ως συνέπειά της, επέτρεψε τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ με δυνάμεις της αριστερής Σοσιαλδημοκρατίας και της Ανανεωτικής Αριστεράς και ενδυνάμωσε τη θέση του ως κύριου φορέα της σύγχρονης Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα.
Τι συνέβη πριν την ψηφοφορία
«Λίγα λεπτά πριν από την ψηφοφορία στεκόμουν στο γραφείο μου στη Βουλή και κοιτούσα το ρολόι. Ήξερα ότι δεν υπήρχε περιθώριο λάθους. Είχα 145 βουλευτές. Έπρεπε να γίνουν 151. Ούτε ένας λιγότερος. Τελικά, η κυβέρνησή μου έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από 151 βουλευτές.
Εκτός από τους 145 του ΣΥΡΙΖΑ, υπέρ της κυβέρνησης ψήφισαν τέσσερις βουλευτές που προέρχονταν από τους ΑΝ.ΕΛ. (Κώστας Ζουράρις, Βασίλης Κόκκαλης, Έλενα Κουντουρά, Θανάσης Παπαχριστόπουλος), η ανεξάρτητη βουλεύτρια Κατερίνα Παπακώστα και ο Σπύρος Δανέλλης που προερχόταν από το Ποτάμι», καταλήγει η σχετική αναφορά του βιβλίου «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα.
