Οι δήμοι Κρωπίας, Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης, Παπάγου-Χολαργού, Ηλιούπολης, Ελληνικού-Αργυρούπολης, Παιανίας-Γλυκών Νερών και Γλυφάδας, το 2011 είχαν προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας και ζητούσαν να ακυρωθεί το Προεδρικό Διάταγμα για τον καθορισμό των μέτρων προστασίας της περιοχής του όρους Υμηττού και των Μητροπολιτικών Πάρκων Γουδή-Ιλισσίων.
Το 2014 η Ολομέλεια του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου με την υπ΄ αριθμ. 2996/2014 απόφασή της απέστειλε στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης 4 προδικαστικά ερωτήματα σχετικά με το περιεχόμενο του επίμαχου Προεδρικού Διατάγματος του 2011.
Ειδικότερα, τα ερωτήματα αφορούσαν, κατά κανόνα, την υποχρέωση ή μη εφαρμογής της Ευρωπαϊκής οδηγίας 2001/42 περί έκδοσης μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων πριν από την έκδοση του εν λόγω Προεδρικού Διατάγματος.
Στις 10 Σεπτεμβρίου 2015 Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την υπ΄ αριθμ. C453/14 απόφασή του αποφάνθηκε ότι βάσει της οδηγίας 2001/42 απαιτούνταν στρατηγική περιβαλλοντική εκτίμηση πριν από τη θεσμοθέτηση του Προεδρικού Διατάγματος.
Με την τωρινή της απόφαση η Ολομέλεια του ΣτΕ, ακολουθώντας το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έκρινε ότι το επίμαχο Προεδρικό Διάταγμα έχει πλημμέλεια γιατί εκδόθηκε χωρίς να τηρηθεί «η διαδικασία της προηγούμενης στρατηγικής περιβαλλοντικής εκτίμησης» και τελικά το ακύρωσαν.
Με το Προεδρικό Διάταγμα του 2011 (τροποποιούσε παλαιότερο του 1978) ο Υμηττός χωρίστηκε εκ νέου σε πέντε ζώνες, με τη σημαντικότερη την α’ ζώνη (απόλυτης προστασίας) να καταλαμβάνει το 88,5% του όρους (αυξήθηκε η προστασία από τα 76.000 σε 93.000 στρέμματα, επί συνόλου 105.000 στρεμμάτων). Στη ζώνη αυτή απαγορεύτηκε κάθε νέα δόμηση, καθώς η πρόβλεψη περί «αναψυκτηρίων» ουσιαστικά οδηγούσε στην ανέγερση κατοικιών.