Πρόκειται για μία αντίφαση που φαίνεται να βάζει εμπόδια στις κινήσεις της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού.
Οι δύο δυνάμεις τους διεκδικούν και επιχειρούν να επιδράσουν στη διαμόρφωση της κυβερνητικής πολιτικής και των αποφάσεων.
Τα αποκαλυπτήρια του ιδιότυπου δυισμού έγιναν στην κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ το περασμένο Σαββατοκύριακο.
Εκεί είδαμε να αναδύεται μία ισχυρή αντιπολίτευση, η Αριστερή Πλατφόρμα, η οποία τραβάει την κυβέρνηση από το αριστερό μανίκι. Από την άλλη πλευρά, όπως δείχνουν οι έρευνες της κοινής γνώμης η κοινωνία και ιδιαίτερα οι εμφορούμενοι από τις ιδέες του κέντρου πολίτες την τραβούν από το δεξιό.
Οι πρώτοι προσπαθούν και θα προσπαθήσουν να σύρουν τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση σε μία σκλήρυνση της στάσης κατά τις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς. Μάλιστα, αν κρίνουμε από δηλώσεις επιφανών στελεχών, όπως για παράδειγμα ο κύριος Λαπαβίτσας, θα επιχειρήσουν να τη σύρουν ακόμα και σε ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ενωση στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας και της προγραμματικής συνέπειας.
Από την άλλη οι κεντρώοι και γενικώς η ελληνική κοινωνία, θα μπορούσαμε να πούμε, αγκαλιάζει την κυβέρνηση, της δίνει ένα δημοσκοπικό ποσοστό 47% περίπου και μία αποδοχή που ξεπερνά κάθε προσδοκία αφού σε ορισμένα θέματα υπερβαίνει ακόμα και το 80%.
Και αυτοί οι πολίτες που σήμερα αποτελούν το στήριγμα της κυβέρνησης σε καμία περίπτωση δεν είναι το ακροατήριο της Αριστερής Πλατφόρμας, ούτε καν του ΣΥΡΙΖΑ του 4%.
Τα δημοσκοπικά ευρήματα αποκαλύπτουν πως είναι ολόκληρη σχεδόν η κοινωνία που εναποθέτει στη σημερινή κυβέρνηση τις ελπίδες της για έξοδο από την κρίση.
Οι πολίτες αυτοί ζητούν από την κυβέρνηση σύνεση στη διακυβέρνηση της χώρας και προπαντός παραμονή στην ευρωζώνη. Το μεγάλο, το δύσκολο ζήτημα είναι πως θα κινηθεί ο πρωθυπουργός ανάμεσα στις δύο συμπληγάδες,. Θα προτάξει την κοινωνία και τους πολίτες, οι οποίοι όπως προείπαμε δεν είναι το αριστερό ακροατήριο ή θελήσει να αποφύγει τις εσωκομματικές αναταράξεις και θα επιλέξει τη συμπόρευση με την Αριστερή Πλατφόρμα που αναμένεται να παρασύρει την κυβέρνηση σε διολίσθηση και σε επιλογές που θα περιορίσουν το ακροατήριο που τώρα έχει κερδίσει.
Από την καθοριστική αυτή επιλογή θα εξαρτηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό το μέλλον των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους, οι πολιτικές που θα εφαρμοστούν, καθώς και αν ο Τσίπρας θα συνεχίσει να ηγεμονεύει κατά τρόπο σχεδόν ολοκληρωτικό στο πολιτικό σκηνικό ή σταδιακά θα αρχίσει να χάνει τα ερείσματα που απέκτησε στον κεντρώο χώρο, δίνοντας έτσι έδαφος σε άλλες πολιτικές δυνάμεις να μεγαλώσουν ή να εμφανιστούν στη σκηνή.
Και να μην ξεχνάμε πως ιστορικά στη χώρα μας, τη νίκη στις εκλογές την έδινε πάντα ο μεσαίος χώρος ανάλογα με τις μετακινήσεις και τις επιλογές των πολιτών που ασπάζονται τις ανάλογες απόψεις και αντιλήψεις.
Ως τώρα ο πρωθυπουργός κινιόταν στη γραμμή της σύνεσης και του ρεαλισμού. Είχε επιλέξει τη συμφωνία από τη ρήξη, όχι όμως και την πλήρη υποταγή στην τρόικα και γι΄ αυτό κέρδισε τόσο μεγάλη αποδοχή.
Μετά την επίδειξη δύναμης της Αριστερής Πλατφόρμας στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει στον ίδιο δρόμο, επιλέγοντας ακόμα και να συγκρουστεί με τους συντρόφους του ή θα λοξοδρομήσεις και θα απολέσει ένα πολύ μεγάλο μέρος από τους πολίτες που τώρα τον στηρίζουν και δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές;
Ιδού το μεγάλο δίλημμα που το επόμενο διάστημα ζητά αγωνιωδώς απάντηση.
