Την τελευταία την έκανε η Γερμανία σκορπίζοντας τελικά τους Άγγλους στους τέσσερις ανέμους. Στο αεροπλάνο της επιστροφής για το Λονδίνο Φάμπιο Καπέλο έχει να σκέφτεται την γκολάρα του Λάμπαρντ που ακύρωσε ο διαιτητής και το σουτ του ίδιου παίκτη που σταμάτησε στο δοκάρι. Η ειρωνεία της τύχης μετά από 44 ολόκληρα χρόνια. Τότε το σουτ του Χαρστ μέτρησε κανονικά για γκολ, τώρα το σουτ του Λάμπαρντ πήγε ένα μέτρο μέσα και ο διαιτητής Λαριόντα με τους βοηθούς του δεν πήραν χαμπάρι τίποτα. Κρίμα για τους Άγγλους αλλά εδώ που τα λέμε ευτυχώς για το Μουντιάλ. Γιατί το Παγκόσμιο Κύπελλο στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής έχει ανάγκη απ’ αυτή την γεμάτη ζωντάνια, ταχύτητα, εμπνεύσεις και εκτελεστική δεινότητα Γερμανία.
Ο Γιόακιμ Λεβ μπορεί στο βιογραφικό του να γράφει απλά ότι υπήρξε βοηθός του Γιούργκεν Κλίνσμαν αλλά οπωσδήποτε για να δημιουργηθεί αυτή η υπέροχη ομάδα έχει βάλει το χεράκι του. Πρέπει να πάμε πολύ πίσω στην εποχή του Ρουμενίγκε για να θυμηθούμε τόσο ευχάριστη το μάτι γερμανική ομάδα. Το σύστημα 4-2-3-1 με τον Ποντόλσκι και τον Μίλερ στις πτέρυγες και τον Εζίλ σε ρόλο μαέστρου καθοδηγητή συνθέτουν μια ομάδα ταχύτατη, με άριστη εκμετάλλευσή του κενού χώρου και γρήγορες επιστροφές των ακραίων για να βοηθούν στο μαρκάρισμα.
Απέναντι τους μια αργή και προβλέψιμη Αγγλία με βαριά κορμιά πρόβαλε όσο μπορούσε αντίσταση. Πιθανών αν είχε τον Ρουν στα καλά του θα κατάφερνε περισσότερα πράγματα. Ομως, πως να το κάνουμε ο Σβάινσταιγκερ είναι καλύτερο παίκτης από τον Μπάρι και έναν κάποιος Μίλνερ ούτε για αστείο δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Μίλερ.
Από τη στιγμή μάλιστα που οι Άγγλοι σέντερ μπακ κατάφεραν να είναι πιο αργοί από τον Φρίντριχ και τον Μερτεζάκερ το 4-1 ήρθε φυσιολογικά.
Αυτή η Γερμανία, το είπα από την πρώτη στιγμή που την είδα στο Ντέρμπαν, απέναντι στην αδύναμη Αυστραλία είναι αυτή τη στιγμή πιο θεαματική ομάδα και από τους Αργεντίνους και από τους Βραζιλιάνους. Περίεργο πράγμα να το λες για Γερμανούς κι ακόμα πιο περίεργο αν παίζοντας τέτοια μπάλα πάρουν τελικά το τρόπαιο.