Ο Γιάννης Γκαγκαλούδης σταμάτησε το μπάσκετ στα 46 του

Ο Γιάννης Γκαγκαλούδης ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από τη δράση στα 46 του.

Ο Γιάννης Γκαγκαλούδης, ο οποίος έχει φορέσει στο παρελθόν μεταξύ άλλων και τη φανέλα του Παναθηναϊκού, αγωνίστηκε φέτος στον Έσπερο Καλλιθέας, φτάνοντας μία νίκη μακριά από τη συμμετοχή στους τελικούς ανόδου της National League 1.

Σε ηλικία 46 ετών, o πολύπειρος γκαρντ αποφάσισε να σταματήσει το μπάσκετ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα φύγει από τον χώρο.

Ο βετεράνος γκαρντ παραχώρησε συνέντευξη στο ΕΟΚ WebRadio, μιλώντας:

Για το πώς βίωσε τη φετινή χρονιά: «Όσο φοράς σορτσάκι ακόμα, όσο χρονών κι αν είσαι, είσαι ακόμα παιδί. Για ‘μένα αυτή η χρονιά ήταν πολύ σημαντική, γιατί ουσιαστικά ήταν και η τελευταία μου σαν παίκτης. Την έζησα πιο πολύ ως δάσκαλος στα υπόλοιπα παιδιά. Κύλησε και τελείωσε πάρα πολύ ωραία, με πολύ καλό κλίμα. Το έλεγα και το έγραφα, ήμασταν σαν ένα… στρουμφοχωριό. Περνάγαμε ωραία και αυτό έβγαινε στο γήπεδο. Όταν φτάνεις εκεί που διεκδικείς κάτι παραπάνω, σου μένει γλυκόπικρη γεύση. Έφτασες εκεί ενώ δε σε περίμενε κανείς, ίσως ούτε εμείς οι ίδιοι, αλλά δεν τα κατάφερες και προχωράς στην επόμενη χρονιά».

Για τα συναισθήματά του που αποσύρεται: «Δεν έχω τέτοιο άγχος. Εκεί έχω βρει το λιμάνι μου, έχω βρει εδώ και 5 χρόνια το ησυχαστήριό μου. Νομίζω ότι έχω αλλάξει κι εγώ σαν άνθρωπος. Έχω ζήσει πολύ ωραία πράγματα, έχω κάνει φιλίες ζωής, έχω “δεθεί” πάρα πολύ με συγκεκριμένους ανθρώπους, όπως ο πρόεδρος της ομάδας, Γιάννης Μοσχόπουλος, όπου μας συνδέει μια φιλία που είναι παραπάνω απ’ το μπάσκετ. Αυτήν τη στιγμή τελείωσα, καθίσαμε, μιλήσαμε, αλλά θα είμαστε ξανά μαζί του χρόνου, σε διαφορετικά πράγματα. Δεν έχω άγχος ή στεναχώρια, θα φύγω από αυτόν τον χώρο σαν παίκτης γεμάτος, με τα καλά μου και τα κακά μου, όπως κάθε άνθρωπος».

Για το πότε έβαλε για τα καλά μέσα του αυτήν τη σκέψη: «Ήξερα ότι έρχεται αυτή η ώρα και ήμουν πάρα πολύ προετοιμασμένος. Το σκεφτόμουν αρκετό καιρό. Αυτήν τη στιγμή στη ζωή μου παίζουν ρόλο πολύ πιο σημαντικά πράγματα απ’ το να παίξω ένα παιχνίδι 40 λεπτών. Πρώτα απ’ όλα είναι το παιδί μου, η οποία είναι μια πάρα πολύ καλή παίκτρια και θέλω πάρα πολύ να είμαι κοντά της να τη βλέπω, να την καμαρώνω, να τη θαυμάζω, να μη χάνω τους αγώνες της, όπως επίσης και να ασχοληθώ και με τις ακαδημίες. Θα έχω και ένα πόστο στην ανδρική ομάδα. Ούτε σταματάω, ούτε τίποτα. Εκεί θα είμαι και ξέρω ότι εκεί θα… πεθάνω, γιατί αυτό αγαπάω. Είμαι 47 χρονών, οπότε είναι και… αυτονόητο, έχω υπερβεί το όριο του μπασκετμπολίστα».

Για τον λόγο που σταματάει φέτος: «Σωματικά και ψυχικά μπορούσα να παίξω άλλα 3-4 χρόνια. Ωστόσο πήρα τώρα αυτήν την απόφαση γιατί πέρυσι δεν είδα ούτε ένα παιχνίδι της κόρης μου, οπότε άρχιζε και… στράβωνε το στόμα μου, τσαντιζόμουν πάρα πολύ. Δεύτερον, όταν παίζεις πρέπει να έχεις ένα κίνητρο. Νομίζω το κίνητρο τελείωσε μέσα μου. Επίσης, δεν έχω να κάνω κάτι άλλο. Έχω πάρει τους τίτλους μου, έχω τα προσωπικά μου επιτεύγματα, έχω κάνει λάθη και σωστά, οπότε… παρατράβηξε. Κουράστηκα κι εγώ, ψυχολογικά και σωματικά, να έρθει το Σάββατο και να χάνω ώρες απ’ τη ζωή μου στις οποίες μπορώ να κάνω πολύ πιο σημαντικά πράγματα πάνω στο μπάσκετ απ’ το να παίξω έναν αγώνα. Με την ίδια αγάπη και θέρμη που έπαιζα θα είμαι στον σύλλογο και θα δίνω το παρών».

Για τις κορυφαίες τρεις στιγμές στην καριέρα του: «Στα 31 χρόνια παρουσίας μου στα παρκέ γνωρίζω ότι δεν είμαι κι ο πιο αγαπητός άνθρωπος στον πλανήτη. Έχω κάνει πάρα πολλά λάθη, έχω… κυνηγηθεί πάρα πολύ, μου έχουν χρεώσει πάρα πολλά πράγματα τα οποία δεν έχω κάνει, αλλά δε μπήκα ποτέ στη διαδικασία να κάτσω να ασχοληθώ με αυτά, γιατί ξέρω πολύ καλά ποιος είμαι. Ήταν πάγια πολιτική δική μου να μην ασχολούμαι με τα γύρω-γύρω και να κάνω τη δουλειά μου, είτε αρέσω είτε όχι. Συμβιβάζεσαι με τις επιλογές σου. Στα τόσα χρόνια που έχω παίξει είναι δύσκολο να ξεχωρίσω τρεις στιγμές. Μπορώ να πω ότι έχω περάσει πάρα πολύ καλά στο 90% των ομάδων που έπαιξα. Από κάθε ομάδα κρατάω πανέμορφες στιγμές. Σίγουρα για ένα αθλητή μετρούν οι τίτλοι, οπότε θα πω το ευρωπαϊκό με τον Άρη, το πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό, το νταμπλ που πήρα στην Τυνησία, καθώς και τα τέσσερα χρόνια στον Έσπερο, τα δύο χρόνια στον ΠΑΟΚ και τα ταξίδια που έχω πάει. Είναι πάρα πολλά που μπορώ να πω, οι στιγμές είναι χιλιάδες».

Για το ποιο ματς θα ήθελε να ξαναπαίξει: «Θα ήθελα να ξαναπαίξω ένα Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός και ένα Άρης-ΠΑΟΚ. Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, τέτοιο ματς θα ξαναέπαιζα».

Για τα πρόσωπα που ξεχωρίζει απ’ όσα συνεργάστηκε: «Στον Άρη πέρασα δύο πολύ ωραία χρόνια, στον ΠΑΟΚ πέρασα δύο πολύ ωραία χρόνια. Στον Άρη γνώρισα τον “μπαμπά” μου, τον Βαγγέλη Αλεξανδρή, ο οποίος για όλη τη ζωή μου θα είναι “μπαμπάς” μου. “Δέθηκα” πολύ με μια ομάδα το 2010, όπως ξέρετε όλοι, το Μαρούσι. Πέρασα πολύ ωραίες στιγμές και εκεί, καθώς και μια πάρα πολύ άσχημη στιγμή εκεί. Μετά είναι ο Έσπερος. Δεν ανέφερα τον Παναθηναϊκό γιατί για εμένα είναι ένα κεφάλαιο όπου δεν πρόκειται απλά για μια ομάδα. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Είναι ξεχωριστό κομμάτι στη ζωή μου, πολύ ισχυρό, πολύ μεγάλο, πολύ συναισθηματικό».

Για το πώς θα ήθελε να τον θυμούνται: «Εγώ δε θέλω να με θυμάται κανείς όπως θα πω εγώ. Ο καθένας μπορεί να με θυμάται όπως θέλει. Ο κάθε άνθρωπος έχει το κάθε δικαίωμα να με θυμάται όπως θέλει. Με ενδιαφέρει πώς με θυμούνται οι δικοί μου άνθρωποι, η οικογένειά μου, οι άνθρωποι που με ξέρουν καλά. Πάντα έκανα την αυτοκριτική μου και πάντα έριχνα την ευθύνη πάνω μου όταν έπαιζα, όλα μου τα χρόνια. Γι’ αυτό και στις περισσότερες ομάδες μου ήμουν αρχηγός. Αν με ρωτήσεις για ένα λάθος που μπορεί να έχω κάνει, θα πω ότι δεν είχα υπομονή. Θα ήμουν πιο διαλλακτικός. Θα μπορούσα να είχα κάνει πολλά πράγματα διαφορετικά αν ήμουν πιο υπομονετικός, πιο ήρεμος, πιο συνεργάσιμος. Ήταν ξεκάθαρη επιλογή μου σε κάποια πράγματα που έγιναν στη καριέρα μου, τα οποία ήταν και χοντρά, να μη μιλήσω. Το ότι δε μιλάω δεν πάει να πει ότι τα χρεώνομαι και ότι τα αποδέχομαι».

Για το τι τίτλο θα έβαζε στην καριέρα του: «Νομίζω πως όπου πήγα και έπαιξα έκανα ό,τι μπορούσα, μέσα απ’ την ψυχή μου. Αυτό κανείς δε μπορεί να το αμφισβητήσει, ποτέ δεν κράτησα κάτι, έδωσε παντού ό,τι καλύτερο είχα μέσα μου».

Για το πώς νιώθει που ασχολείται με ακαδημίες: «Ευλογία. Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο που ασχολούμαι με παιδιά και που έπαιξα σε αυτό το επίπεδο. Αυτό που λέω και στα παιδιά είναι “Μακάρι να φτάσετε και να παίξετε εκεί που θα ονειρευτείτε”. Ποτέ δεν περίμενα στη ζωή μου ότι κάποια στιγμή θα φορέσω τη φανέλα της ομάδας που αγαπάω (σ.σ. Παναθηναϊκό) και για την οποία πάω στο γήπεδο. Είναι ένα όνειρο που εύχομαι σε κάθε παιδί να το κάνει πραγματικότητα. Μπορεί να έκατσα έναν χρόνο στον Παναθηναϊκό, αλλά για εμένα είναι σαν να έκατσα εκατό».