Η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας από την πλειοψηφία του αλβανικού πληθυσμού του Κοσόβου ήταν ένα από τα τελευταία στάδια της διάλυσης της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Ήταν συνέπεια της σύγκρουσης του 1998-1999 που είχε φέρει αντιμέτωπους τους αυτονομιστές αντάρτες του Κοσόβου με τις δυνάμεις τους Βελιγραδίου οι οποίες είχαν εκδιωχθεί από το Κόσοβο από τα πλήγματα του ΝΑΤΟ την άνοιξη του 1999.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο κύριος υποστηρικτής της ανεξαρτησίας του Κοσόβου, μαζί με 22 από τις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ η Σερβία, που υποστηρίζεται κυρίως από τη Ρωσία, αρνείται την ανεξαρτησία της.
Ο διάλογος με την Πρίστινα “δεν υποχρεώνει τη Σερβία να αναγνωρίσει το Κόσοβο”, δήλωσε η Κλίντον σε συνέντευξη Τύπου στο Βελιγράδι, μαζί με την επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, Κάθριν Άστον, και τον πρωθυπουργό της Σερβίας, Ίβιτσα Ντάτσιτς.
Οι Κλίντον και Άστον, θα συναντηθούν την Τετάρτη με τους ηγέτες του Κοσόβου στην Πρίστινα, όπου η Κλίντον είναι ανάμεσα στις πλέον δημοφιλείς προσωπικότητες.
Πριν από το Βελιγράδι, η Κλίντον κατήγγειλε στο Σεράγεβο τις αποσχιστικές τάσεις των ηγετών των Σερβοβοσνίων, οι οποίοι επισείουν συχνά την απειλή να ανακηρύξουν την ανεξαρτησία τους.
Εκείνη πάλι από την πλευρά της ενθάρρυνε τους ηγέτες της Βοσνίας να επιλέξουν την ένταξη στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, την οποία χαρακτήρισε ως “τον καλύτερο δρόμο για ένα μέλλον σταθερότητας και ευημερίας”.
Απηύθυνε επίσης έκκληση να τηρηθεί η ειρηνευτική συμφωνία του Ντέιτον (1995) η οποία έβαλε τέλος σε τρεισήμισι χρόνια διακοινοτικού πολέμου, αλλά ενέκρινε τη διαίρεση της χώρας σε δύο οντότητες, μια σερβική και μία κροατομουσουλμανική, που κρατούνται ενωμένες από αδύναμα κεντρικά θεσμικά όργανα.
