Ήταν μικρό κοριτσάκι όταν η μητέρα της δημοσιογράφου Susannah Birch τη μαχαίρωσε και αναγκάστηκε να έχει έναν σωλήνα για 11 χρόνια στον λαιμό της.
Αυτό το περιστατικό την είχε σημαδέψει παρά το γεγονός ότι το λογικό μέρος του εγκεφάλου της γνώριζε πως ήταν πολύ διαφορετική από εκείνη.
Έπρεπε όμως να προσπαθεί να μπλοκάρει από το μυαλό της και να αγνοεί αυτές τις σκέψεις. Γνώριζε τα πάντα για την κατάθλιψη και την ψυχική υγεία και πως το ιατρικό ιστορικό της την τοποθετούσε σε υψηλότερο κίνδυνο για επιλόχεια κατάθλιψη.
“Ήμουν εντελώς απροετοίμαστη για τις εικόνες στο μυαλό μου που με ανάγκαζαν να βάζω την κόρη μου στην άλλη πλευρά του δωματίου ή στην κούνια της όταν χρησιμοποιούσα οποιοδήποτε αντικείμενο θεωρείται επικίνδυνο.
Είτε επρόκειτο για μια καυτή κατσαρόλα είτε για ένα μαχαίρι γιατί φοβόμουν πως αν ήταν κοντά μου θα μπορούσα ακόμα και να της κάνω κακό.
Αγχωνόμουν και κάθε φορά που έβλεπα φίλους ή συγγενείς κοντά στο μωρό μου με οποιοδήποτε αντικείμενο θεωρούσα επικίνδυνο.
Μετά από ό,τι είχε κάνει η μητέρα μου, ήμουν σίγουρη πως όποιος γνώριζε για τις σκέψεις μου, θα έλεγε ότι θα ακολουθήσω τα βήματά της και θα κάνω κακό στο μωρό μου.
Το μόνο που γνώριζα για την ιδεοψυχαναγκαστική διαταρχαρή (OCD – Obsessive Compulsive Disorder)ήταν ό,τι είχα δει σε ταινίες. Δεν είχα ιδέα ότι οι σκέψεις μου θα μπορούσαν να σχετίζονται με αυτό.
Μετά τη γέννηση της δεύτερης κόρης μου ανακάλυψα ότι δεν ήμουν η μόνη που κάνει τέτοιες σκέψεις και πως υπάρχει μια σημαντική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο να τις έχεις και στο να τις κάνεις πράξη.
Ακόμα δεν ήμουν έτοιμη να παραδεχτώ τι συνέβαινε μέσα στο κεφάλι μου. Το Googlαρα και έμεινα έκπληκτη που ανακάλυψα ότι υπήρχαν εκατοντάδες άλλες γυναίκες που μιλούσαν για αυτό.
Ήταν μια τεράστια ανακούφιση να ξέρω ότι δεν ήμουν ένας κακός άνθρωπος, ότι δεν ήμουν η μοναδική και πως μπορείς να ζητήσεις βοήθεια χωρίς να σε κατακρίνουν.
Λίγους μήνες αργότερα είδα μια διαφήμιση για μια ερευνητική μελέτη αναφορικά με την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή στο πανεπιστήμιο Swinburne.
Το τριμηνιαίο online πρόγραμμα που παρακολούθησα αφορούσε την αυτοδίδακτη θεραπεία, δίνοντας μου τις δεξιότητες που απαιτούνται για να κατανοήσω και να αντιμετωπίσω αυτό που βίωνα.
Οι μητέρες που έχουν επιλόχεια ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή είναι πιο πιθανό να έχουν ενοχλητικές σκέψεις πως το μωρό τους τραυματίζεται εκούσια ή τυχαία και πως αρρωσταίνει.
Όσοι πάσχουν, χρησιμοποιούν καταναγκαστικές και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές, προσπαθώντας να σταματήσουν τις ενοχλητικές σκέψεις.
Οι σκέψεις είναι τρομακτικές και αποκρουστικές και δεν φεύγουν. Αν είναι δύσκολο να παραδεχτείτε ότι αισθάνεστε καταθλιπτική, είναι ακόμα πιο τρομακτικό να παραδεχτείτε πως σκέφτεστε να βλάπτετε το παιδί σας.
Με το να κατανοήσεις τι προκαλεί αυτές τις σκέψεις, μπορείς να μάθεις και πως να τις διαχειριστείς. Με το να τις καταπιέζεις ή να κάνεις επαναλαμβανόμενες ενέργειες, οι σκέψεις γίνονται χειρότερες. Υπάρχουν καλύτεροι τρόποι για την αντιμετώπισή τους”.
Πηγή: News.com.au
