Υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που σημαδεύουν τη ζωή σου για πάντα και οι άλλες που γίνεσαι εσύ μάλλον το σκαλιστήρι που θα χαράξει τη ζωή των άλλων. Κάποτε κι εγώ σύρθηκα στα πατώματα, όπως όλοι οι άνθρωποι -άνδρες και γυναίκες- για έναν έρωτα. Και ήθελα σαν τρελός να ανθίσει, να γίνει μεγάλος και τρανός. Σαν κάτι παραμυθένιο, όπως γίνεται στο σίνεμα. Τίποτα όμως δεν είναι φτιαγμένο να αντέξει για πάντα, σωστά;
Σου έχει τύχει να περάσεις μέσα από τη φωτιά και εκεί που νόμιζες πως θα λιώσεις, θα εξαερωθείς από τη θερμότητα, να βγεις από εκεί πιο ανθεκτικός; Κάπως έτσι είναι και το διάστημα που ακολουθεί έναν μεγάλο έρωτα. Βγαίνεις όμως από την τρέλα του έντονου πάθους πιο δυνατός ή απλά καίγεσαι, σκληραίνεις και τίποτα δεν μπορεί να σε αγγίξει πια;
It Must Have Been Love…
Ξέρεις οι Αρχαίοι Έλληνες παρομοίαζαν τον Έρωτα με κεντρί, που σαν σε τσιμπήσει πρέπει να χορέψεις στο ρυθμό του. Σαν μαριονέτα που δεν ξέρει που πηγαίνει και δεν ορίζει τις κινήσεις της. Κι όλο αυτό είναι ωραίο, δυνατό, αναζωογονητικό… μέχρι να έρθει το στραβοπάτημα. Κι όμως, ακόμη θυμάσαι εκείνες τις μέρες και αυτή η θύμηση λες και έχει δύναμη, ξυπνάει ξανά τα συναισθήματα εκείνα. Την αγωνία να δεις το πρόσωπό της, το χάσιμο που δεν έλαβες κανένα τηλέφωνο ή την έξαψη κάθε φορά που φαινόταν από τη γωνία. Ένας ερωτευμένος μπορεί να περάσει από τον παράδεισο στην κόλαση σε κλάσματα δευτερολέπτου. Αυτό λοιπόν το γλυκόπικρο cocktail, τώρα που πέρασε ο καιρός αναρωτιέμαι: Θέλω να το ξαναζήσω; Ή μάλλον μπορώ να το ξαναπεράσω;
