Συνέντευξη για την παιδική απώλεια, τις ενοχές και την ψυχοθεραπεία που τον βοήθησε να σταθεί ξανά στα πόδια του έδωσε ο Παναγιώτης Ραφαηλίδης στη Μαντώ Γαστεράτου.
Σε μία από τις πιο προσωπικές του στιγμές, ο Παναγιώτης Ραφαηλίδης άνοιξε την καρδιά του στο νέο vidcast της Μαντώς Γαστεράτου, μιλώντας για τη βαθιά επίδραση που είχε πάνω του η απώλεια του αδελφού του σε ηλικία μόλις 2,5 ετών.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όπως αποκάλυψε, η τραυματική αυτή εμπειρία τον οδήγησε να «σβήσει» κάθε ανάμνηση από τα πρώτα του παιδικά χρόνια:
«Είμαι ένα άνθρωπος που φύτρωσα να πω; Ξεκίνησα να έχω συνείδηση και ύπαρξη στα 5, νωρίτερα δεν έχω καμία μνήμη. Στα 5 που πήγα νηπιαγωγεία, εκεί γεννήθηκα, πριν δεν έχω καμία απολύτως μνήμη γιατί ‑μέσα από τη θεραπεία το εξήγησα ‑ είχα μια τραυματική εμπειρία πολύ μικρότερος, όταν ήμουν 2 χρονών και έσβησα όλα μου τα χρόνια μέχρι τα 5…
Έχασα τον αδελφό μου, έχω ακόμη δύο αδελφές που ήρθαν αργότερα. Είχαμε έναν χρόνο διαφορά, εγώ ήμουν 2,5. Μοιραία ήρθε η στεναχώρια, η μαυρίλα, τα πήγαινέ‑έλα στο νεκροταφείο. Η ξαφνική εξαφάνιση του αδελφού με τον οποίο συνυπήρχα, έπαιζα… Δεν ξέρω αν τα παιδιά έχουν μηχανισμούς που απωθούν μνήμες αλλά εγώ είναι σαν να ξύπνησα μια μέρα στο νηπιαγωγείο…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πέρασα πολλά χρόνια από τη ζωή μου νιώθοντας ενοχές, ότι δε μου αξίζουν πολλά πράγματα, μη διεκδικώντας πράγματα. Όταν κατακτούσα κάτι με την αξία και τη δουλειά μου, ένιωθα ότι δε μου άνηκε…».
«Δεν τον θυμάμαι τον αδελφό μου, δεν έχω καμία μνήμη. Έχω φωτογραφίες. Απλά όλο αυτό σε ένα παιδικό μυαλό λειτουργεί πολύ περίεργα… Από διηγήσεις των γονιών μου ξέρω ότι όταν γεννήθηκε ο αδελφός μου ζήλεψα πολύ και 1‑2 φορές τον είχα σπρώξει, και όλο αυτό μέσα μου λειτούργησε κάπως περίεργα, και μέσα από την ψυχοθεραπεία ανακάλυψα ότι πίστευα ασυνείδητα ότι εγώ είχα κάνει…».
Όσο για το σήμερα, ο Παναγιώτης Ραφαηλίδης είπε, «Είμαι 45 και νιώθω τον εαυτό μου καλύτερα από ότι ήταν στα 20… Νιώθω ότι σημασία και ουσία έχει τελικά ο καθένας να κάνει και να ζει αυτή τη ζωή όπως θέλει… Πολλές φορές νιώθω ότι είναι μάταια όσα κάνω και σκέφτομαι γιατί δεν έχω ένα παιδί, μετά σκέφτομαι ότι αυτή η φωνή μέσα μου δεν είναι δική μου… Πιστεύω ότι αν ήταν δική μου αυτή η φωνή θα την άκουγα».
