Πριν από λίγα χρόνια σε επίσκεψή μου σε ιδιωτικό θεραπευτήριο καθόμουν στην αίθουσα αναμονής περιμένοντας να έρθει η σειρά μου για να δω το γιατρό. Δίπλα μου κόσμος πολύς και οι περισσότεροι με εμφανή τα σημάδια της μάχης με τον καρκίνο. Οι φωνές λιγοστές, τα βλέμματα «συννεφιασμένα» και οι περισσότεροι βυθισμένοι στις σκέψεις τους, στον πόνο τους, στο δικό τους αγώνα. Η ατμόσφαιρα στην αίθουσα βαριά…!

Και ξάφνου εμφανίστηκε ο Νικολάκης. Ένα παιδάκι τεσσάρων με πέντε ετών που συνοδευόταν από τη μητέρα του, φορώντας μάσκα στο πρόσωπό του για να προστατευθεί από τα μικρόβια. Πάνω από τη μάσκα που κάλυπτε το στόμα του ξεχώριζες δύο μεγάλα μάτια που… χαμογελούσαν. Ναι, αυτό το παιδάκι, ο Νικολάκης με το άδειο από μαλλιά κεφαλάκι είχε δύο μάτια χαμογελαστά και σίγουρα κάτω από τη μάσκα χαμογελούσε, έτσι όπως μόνο τα παιδιά χαμογελούν, αθώα αλλά και σκανδαλιάρικα.

Ξεφεύγοντας από τα χέρια της μητέρας του και γνωρίζοντας καλά το χώρο, άρχισε να τρέχει και πήγε κατευθείαν σε ένα έπιπλο που υπήρχαν περιοδικά και παραμύθια. Έψαξε με τα χεράκια του, τα ανακάτεψε και βρήκε αυτό που έψαχνε. Το πήρε και θέλοντας ακόμα να γλιτώσει από τον «έλεγχο» της μητέρας του, έψαξε με τα μεγάλα χαμογελαστά μάτια του κάποιον «σύμμαχο».

Τότε ήταν που με ξεχώρισε ανάμεσα στο πλήθος των συννεφιασμένων ανθρώπων κι έτρεξε κατευθείαν πάνω μου, δίπλα μου με το παραμύθι στο χέρι. Τα χαμογελαστά μάτια του ήταν δίπλα μου, με κοίταζαν έντονα και χωρίς να πει κουβέντα κάθισε δίπλα μου και μου έδωσε το παραμύθι, ενώ η μητέρα του του είπε «Νικολάκη, μην ενοχλείς τον κύριο»!

Να με ενοχλήσει; Αυτά τα χαμογελαστά μάτια είχαν πάρει από πάνω μου κάθε σκέψη, κάθε προβληματισμό, κάθε λιγοψυχία. Χρειάστηκε μόνο ένα μικρό παιδί να μου δείξει ότι ακόμα και στη μάχη πρέπει να χαμογελάς. Χρειάστηκε μόνο ο μικρός Νικολάκης για να φύγουν οι συννεφιασμένες σκέψεις και να με παρασύρει με το χαμόγελό του στο παραμύθι. Η βαριά ατμόσφαιρα έφυγε από την αίθουσα που γέμισε φως, το φως του Νικολάκη που είχε για τη ζωή, για ένα απλό παραμύθι, για λίγη ώρα με έναν άγνωστο να του διαβάσει ένα παραμύθι…!

Το «παραμύθι» με τον Νικολάκη είχε ευχάριστο τέλος, καθώς έχει κερδίσει τη μάχη, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι «επάρατη» και ότι το μεγαλύτερο όπλο είναι το χαμόγελο, όπως το χαμόγελο του Νικολάκη και όλων των μικρών σε ηλικία αλλά μεγάλων σε δύναμη Νικολάκηδων που αντιμετωπίζουν την ασθένεια χωρίς να το βάλουν κάτω, γιατί άλλωστε τα παιδιά τα ξέρουν όλα…!