Η εμμονή αυτή μάλιστα δεν σταματά στο 2019, αλλά επεκτείνεται και μέχρι το 2022. Έως τότε η Ελλάδα έχει δεσμευτεί να παράγει πλεονάσματα 3,5% κάθε χρόνο. Στο διάστημα αυτό η ελληνική κυβέρνηση πάει ένα βήμα περισσότερο και δηλώνει ότι όχι μόνο θα πετύχει τους στόχους, αλλά θα έχει σωρευτικά και επιπλέον 5,5 δις πλεόνασμα στο… πλεόνασμα.
[read4more]
Είναι ίσως η μοναδική χώρα στον πλανήτη που ασκεί τέτοιου είδους πολιτική. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι η συνθήκη του Μάστριχτ έγινε για να περιοριστούν στην Ευρώπη τα ελλείμματα, αφού οι περισσότερες χώρες προκειμένου να δώσουν κίνητρα για ανάπτυξη και να δημιουργήσουν συνθήκες ευημερίας για τους πολίτες, στην καλύτερη περίπτωση δημιουργούν οριακά πλεονάσματα ή οριακά ελλείμματα.
Η πραγματική οικονομία στενάζει υπό το βάρος των πλεονασμάτων και κάθε κυβέρνηση προσπαθεί, όταν είναι αναγκασμένη, να τα περιορίσει και όχι να τα αυξήσει. Και το χειρότερο απ΄ όλα είναι ότι η διανομή των πλεονασμάτων γίνεται χωρίς στόχευση και χωρίς ανταποδοτικότητα για την οικονομία και την κοινωνία.
Τα προηγούμενα χρόνια μέρος του πλεονάσματος ως έκτακτη παροχή σε αυτούς που δήλωναν και όχι απαραίτητα σε αυτούς που ήταν φτωχοί. Εφέτος η κυβέρνηση διαμηνύει ότι θα το διανείμει σε δράσει μόνιμου χαρακτήρα. Καμία όμως πρόταση ανάπτυξης, καμία στρατηγική στόχευση για αύξηση των θέσεων εργασίας και του βιοτικού επιπέδου. Ούτε επίσης άσκηση σοβαρής κοινωνικής πολιτικής.
Η αντιπολίτευση θέλοντας να μην πάει κόντρα στο ρεύμα της πολιτικής «δώσε και μένα μπάρμπα» λέει ναι μεν αλλά. Δεν μπορεί να διατυπώσει μία ορθόδοξη πρόταση εξόδου από την κρίση και μείωση της επιβάρυνση της παραγωγής. Εξάλλου το εφήμερο μπορεί και να φέρει ψήφους, το μακροπρόθεσμο μάλλον.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στο χθεσινό μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα προβλέπεται μείωση κονδυλίων για παιδεία και υγεία. Τους ακρογωνιαίους λίθους ανάπτυξης μίας οικονομίας. Και είναι απορίας άξιο πως μία αυτοαποκαλούμενη αριστερή κυβέρνηση θέτει τέτοιους στόχους.
Παροχές να είναι και ό,τι ναι
Στο αντίποδα ενός τέτοιου προβληματισμού, η κυβέρνηση ετοιμάζει πακέτο παροχών στην λογική «τα βάζουμε όλα στο τραπέζι, κάτι θα πετύχουμε». Δεν υπάρχουν ιεραρχήσεις και βέβαια δεν υπάρχει στρατηγική. Μοναδικός στόχος η αλίευση ψήφων ή για την ακρίβεια η προσπάθεια αλίευσης ψήφων.
Το ποιες θα είναι αυτές οι παροχές ουδείς γνωρίζει. Η κυβέρνηση διαρρέει ότι θα είναι πολλές και στοχευμένες για μείωση φόρων και αύξηση εισοδημάτων. Και βέβαια γεννάται το ερώτημα, γιατί αφαιρείται αχρείαστα εισόδημα από την οικονομία για τα επιστραφεί εκ των υστέρων; Για χάρη μίας αναδιανομής που ωστόσο στο τέλος της ημέρας μπορεί να μην είναι αναδιανομή, αφού στην Ελλάδα δεν είναι απαραίτητο όποιος δηλώνει φτωχός, ότι είναι κιόλας.
