Η κα Λαγκάρντ επέμεινε να δηλώνει με έμφαση χθες στους δημοσιογράφους ότι η μείωση των επιτοκίων δεν είναι κάτι που τέθηκε στο τραπέζι της συζήτησης στο ΔΣ της ΕΚΤ.
Η έμφαση της απάντησης της κας Λαγκάρντ ήταν πολλαπλάσια σε ένταση από την «έμφαση», που υπήρχε στην σχετική δημοσιογραφική ερώτηση.
Το «κλίμα» στην συνέντευξη ήταν φανερό ότι στόχευε στο να διαφοροποιηθεί όσο μπορούσε περισσότερο από εκείνο της συνέντευξης του κ. Τζ. Πάουελ, ένα περίπου 24ωρο νωρίτερα, στην Fed, που προδίκασε 3 τουλάχιστον μειώσεις επιτοκίων στις ΗΠΑ.
Και αυτό γιατί η ανησυχία των μελών του Συμβουλίου ήταν και παραμένει μία: να αποτρέψουν τις αγορές από το να βιαστούν να προεξοφλήσουν μια «κάθοδο» των επιτοκίων και στην Ευρώπη ανάλογη εκείνης που προβλέπεται στις ΗΠΑ.
Γιατί κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμπαρασύρει πολύ γρήγορα και το Ευρώ σε μία υποτιμητική δίνη με απρόβλεπτες συνέπειες, σε όλα τα μέτωπα, δημοσιονομικό, πληθωρισμού και συναλλαγματικό.
Ευρώ και αγορές
Το αν το πέτυχαν είναι κάτι που θα φανεί στην συνέχεια και κυρίως από τις αρχές του έτους, που όλες οι κυβερνήσεις, υπερχρεωμένες και μη, θα «ριχτούν» στις αγορές για να προλάβουν να καλύψουν τις ανάγκες αναχρηματοδότησης του γιγάντιου χρέους που «υπόκειται» στα προβλήματα της οικονομίας της Ευρωζώνης.
Προβλήματα που λόγω του θεσμικού και οικονομικού κατακερματισμού της η Ευρωζώνη, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με ταχύτατες κινήσεις, όσο αυτές της Fed και του αμερικάνικου ΥΠΟΙΚ.
Η αλήθεια όμως είναι ότι η οικονομία της Ευρωζώνης είναι ήδη σε ύφεση – αντίθετα με εκείνη των ΗΠΑ – και η αναχρηματοδότησή της με το τρέχον ύψος των επιτοκίων, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, ισοδυναμεί υπερ-τροφοδότηση αυτής της υφεσιακής τάσης και κατά πως φαίνεται σ’ αυτό δεν μπορούν να βοηθήσουν ούτε οι κυβερνήσεις με την αδυναμία τους να βρουν λύση μέσα από την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας.
Από αυτή την «μέγγενη» δεν μπορεί να ξεφύγει η ΕΚΤ και η νομισματική της πολιτική, που είναι υποχρεωμένη από την σιδερένια αναγκαιότητα αποφυγής γενίκευσης του οικονομικού και όχι μόνο νομισματικού «κατακερματισμού», να δημιουργήσει προσδοκίες διολίσθησης του κόστους του χρήματος και εν τέλη μείωση του, όχι αργότερα από το Α εξάμηνο του 2024.
Ο (δομικός) πληθωρισμός δεν θα είναι για το 2024 ο βασικός λόγος διαμόρφωσης της νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ, καθώς αυτή είναι αναγκασμένη να χαλαρώσει την επιτοκιακή της πολιτική με το ένα χέρι, ενώ παράλληλα θα προσπαθεί να συγκρατήσει την διάχυση της ρευστότητας με το άλλο, μέσω της σταδιακής απόσυρσης των επανεπενδύσεων του PEPP.
Εν ολίγοις είναι υποχρεωμένη να κινηθεί στην κόψη του ξυραφιού, «μια στο καρφί και μία στο πέταλο», κάνοντας το χρήμα λίγο πιο φθηνό, αλλά ταυτόχρονα πιο δύσκολα προσβάσιμο…
Το μοτίβο από το σημερινό «ακριβότερο χρήμα, λιγότερα δάνεια» θα μετακινηθεί για το 2024 στο «λιγότερο ακριβό χρήμα, ακόμα λιγότερα δάνεια».
Με αυτή την «τακτική», την οποία κρύβει πίσω από την θεωρία του «διαμορφώνουμε την πολιτική μας με βάση τα δεδομένα», επιχειρεί τώρα να κάνει τις αγορές και τις οικονομίες να ξεχάσουν ότι μέχρι πριν λίγο η ΕΚΤ μιλούσε για «ψηλά επιτόκια για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα». Ενώ ακόμα πιο πριν (μόλις δύο χρόνια πριν) μιλούσε για «προσωρινό» πληθωρισμό που δεν χρειαζόταν αύξηση επιτοκίων για να αναχαιτισθεί, για να γυρίσει απότομα σε κατακόρυφη αύξηση των επιτοκίων στην συνέχεια.
Αλλά τέτοιες «ανατροπές» δεν τις λες και συνεπή και πειστική νομισματική πολιτική.
Το ίδιο όπως δεν ήταν και ιδιαίτερα πειστική η κα Λαγκάρντ όταν με έμφαση επέμενε ότι οι κεντρικοί τραπεζίτες στο Συμβούλιο δεν συζήτησαν για επικείμενες μειώσεις επιτοκίων…