Το δίλημμα Παπαδήμος ή δραχμή διαπερνώντας οριζόντια την κοινωνία, ανέτρεψε μια μοιραία επιλογή του κομματικού συστήματος.
Το δίλημμα με το λαό ή με τον αρχηγό τείνει να δικαιωθεί στις συνειδήσεις βουλευτών , που μοιάζουν να χειραφετούνται έναντι των κομματικών επιτελείων.
Με την προαναγγελία Πετσάλνικου, στο αποχαιρετιστήριο πρωθυπουργικό διάγγελμα, ο κ. Παπανδρέου ολοκλήρωσε τον κύκλο του απονενοημένου διαβήματος, που ξεκίνησε με το δημοψήφισμα.
Δεν θυσιάσθηκε για το καλό μας και κακώς διάφοροι τον εμφανίζουν ως εξ αντικειμένου Ιφιγένεια.
Επέμεινε σταθερά, ανάλγητα στο γάντζωμα στην εξουσία και γι αυτό προώθησε ως κυβερνήτη τον «θαλαμηπόλο» του.
Η απραγία Παπανδρέου από την Κυριακή έως την Τετάρτη, με παράλληλη διαρροή ψευδών σεναρίων περί Παπαδήμου, όρων του τελευταίου, άρνησης Βενιζέλου, ώστε να καταλήξουμε στον Πετσάλνικο είναι ντροπή για τον ίδιο τον τέως πρωθυπουργό. Του αφαιρεί κάθε εναπομείναν ίχνος ηθικής αποδοχής και συμπάθειας.
Ο κ. Σαμαράς έσφαλλε εξίσου αποδεχόμενος τη λύση Πετσάλνικου. Δεν σκέφθηκε εθνικά αλλά κομματικά. Μια προφανώς εξευτελιστική λύση θα ενίσχυε την αδυναμία διακυβέρνησης θα επιτάχυνε τις εκλογές. Κομματική επιδίωξη συμφέρουσα , αλλά εθνικός δρόμος για τη δραχμή.
Και οι δύο, ηγέτες πολλαπλά κατώτεροι των περιστάσεων, δημιούργησαν με την ακρότητα της προκλητικής στάσης τους, τους όρους μιας εθνικής αφύπνισης.
Κοινωνικές, επιχειρηματικές και κοινοβουλευτικές, σκόρπιες δυνάμεις και φωνές, κατάφεραν να αποτρέψουν το επικείμενο τερατούργημα.
Παπαδήμος ή δραχμή.
Το δίλημμα ήταν τόσο ξεκάθαρο , που δεν χρειάσθηκαν διαπραγματεύσεις, ζυμώσεις, κείμενα και υπογραφές. Εκφραζόταν από παντού και οι βουλευτές το εισέπραξαν ως γνήσιοι εκπρόσωποι.
Για τρίτη φορά από το 1974 η κοινωνία λειτούργησε στοιχισμένα.
Θυμίζω πως οι άλλες δύο ήταν το «Καραμανλής ή τανκς» στις εκλογές του 1974, «έ όχι και ο Άκης» στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ για εκλογή πρωθυπουργού το 1996.
Παρένθεση. Ο Άκης, ναι ο Άκης Τσοχατζόπουλος, ο ίδιος Άκης που αντιμετωπίζει σήμερα μάλλον μη τιμητικές κατηγορίες για πλουτισμό, κινδύνευσε να γίνει πρωθυπουργός το 1996. Περίπου οι μισοί , παρά κάτι, βουλευτές του ΠΑΣΟΚ τον εμπιστεύθηκαν στις 14 Ιανουαρίου του 1996….
Η νομοθετική εξουσία που στο μεταπολιτευτικό μοντέλο έχει αλλοιωθεί, συνθλιβεί κάτω από την εκτελεστική και το συνακόλουθο κομματικό σύστημα, έρχεται να διεκδικήσει την βασική της αποστολή. Να εκπροσωπεί.
Η διακομματική «επανάσταση» των βουλευτών την Τετάρτη είναι ελπιδοφόρα και μακάρι να αποτελέσει αφορμή εξισορρόπησης της λειτουργίας των εξουσιών στη δημοκρατία μας.
Στην πραγματικότητα ο νέος πρωθυπουργός έχει ως δύναμη στήριξης, το αίσθημα ελπίδας της κοινωνίας και σαν κοινοβουλευτική προίκα, τους βουλευτές που αρχίζουν να χειραφετούνται έναντι των κομματικών επιτελείων.
Με το λαό ή με τον αρχηγό ;
Φαίνεται πως το δίλημμα αυτό καταρχήν στο ΠΑΣΟΚ αλλά και στη Ν.Δ. θα διατρέξει κάθετα τις κοινοβουλευτικές ομάδες σε πολλές περιστάσεις του σύντομου, όπως προς στιγμήν λέγεται, βίου της νέας κυβέρνησης.
Θα βρεθούν αντιμέτωπες, από τη μια η συντεχνιακή συνέχιση του κομματικού συστήματος ενόψει μάλιστα και του διλήμματος επανεκλογής για κάθε βουλευτή κι από την άλλη η προσπάθεια προσέγγισης του κοινού και κοινωνικού συμφέροντος.
Η παρουσία Παπαδήμου και η επιτακτική ανάγκη εφαρμογής των πολιτικών της δανειακής σύμβασης θα αναδεικνύουν καθημερινά το δίλημμα.
Εθνικό και στενά κομματικό συμφέρον θα συγκρούονται.
Οι μήνες διακυβέρνησης θα είναι πυκνοί και μπορεί να γίνουν και χωνευτήρι αναδημιουργίας του κομματικού συστήματος.