Ο Παύλος Γερουλάνος, καταθέτει μιλώντας στο newsit.gr συγκεκριμένες προτάσεις για τις «ομάδες γειτονιάς», τα ναρκωτικά και το «άβατο» των Εξαρχείων, ενώ εκτιμά πως μπορεί να συνεργαστεί αποτελεσματικά με τους υπόλοιπους υποψηφίους, αρκεί – όπως λέει χαρακτηριστικά – να έχουν όραμα για την Αθήνα κι όχι αποκλειστικά προσωπικές φιλοδοξίες. Απαντάει με χιούμορ για τις «μυστικές» δημοσκοπήσεις, δεν τον ενοχλεί η απλή αναλογική και παίρνει θέση για τη «μάχη» της Κεντροαριστεράς ανάμεσα σε Κίνημα Αλλαγής και ΣΥΡΙΖΑ.
Για ποιο λόγο επέλεξε, λοιπόν, να διεκδικήσει τη δημαρχία της Αθήνας; «Η Αθήνα είναι το μέρος που ζω, που μεγαλώνω τα παιδιά μου, που δουλεύω», απαντά και συνεχίζει: «Είναι μια πόλη που έχει απίστευτες δυνατότητες και σε κάθε γωνιά της βλέπεις ομορφιές, πολιτισμό, πράγματα που θα μπορούσαν ν’ αναδειχθούν. Είναι τραγικό να τη βλέπεις να μαραζώνει κι έχει περάσει πάρα πολύ δύσκολα και με την κρίση και με τα μεταναστευτικά ρεύματα κι είναι ώρα να την αναδείξουμε με ένα διαφορετικό τρόπο. Είναι πολύ σημαντικό να δουλέψουμε συλλογικά και ν’ αρχίσουμε να βγάζουμε προς τα έξω την Αθήνα που αγαπάμε και να τη βλέπουμε ν’ αναδεικνύεται παγκοσμίως».
Ποιο είναι το βασικότερο πρόβλημα της πόλης και πώς μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί; «Αυτό που προέχει είναι η αίσθηση της εγκατάλειψης, διότι δημιουργεί τις συνθήκες για την ανομία, την παραίτηση του κόσμου από τα κοινά. Συνθήκες που είναι κακές για την πόλη. Πώς μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό; Εμείς, έχουμε κάνει μια πρόταση που έχει διάφορα σκέλη. Το πρώτο είναι τα συμβούλια γειτονιάς, δηλαδή χώρους στους οποίους οι ίδιοι οι Αθηναίοι θα παίρνουμε μέρος στη λήψη των αποφάσεων για τη γειτονιά μας. Θα ιεραρχούμε τα προβλήματα, θα θέτουμε προτεραιότητες για το δήμο, θα παραλαμβάνουμε μικρά έργα για κακοτεχνίες π.χ. Το δεύτερο είναι οι πράσινες ομάδες δράσης που έρχονται να διορθώσουν λίγο τη δομή του δήμου. Ο δήμος δουλεύει σαν σιλό, δεν επικοινωνεί η μία υπηρεσία με την άλλη. Λέμε λοιπόν να φτιάξουμε ομάδες που θα έρχονται σε ένα χώρο σαν κι αυτό και θα κάνουν τα τεχνικά έργα που έχει ανάγκη π.χ. μια πλατεία και την καθαριότητα. Άρα, αντί να λειτουργεί ο καθένας μόνος του, να λειτουργούν όλοι μαζί. Κι αφού φτιάξουμε ένα δημόσιο χώρο, να μπορούν οι κάτοικοι γύρω να τον υιοθετήσουν, π.χ. ένα σχολείο ή μια λέσχη φιλίας, ώστε να παραμείνει έτσι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα».
«Είναι τραγικό να βλέπεις την Αθήνα να μαραζώνει κι έχει περάσει πάρα πολύ δύσκολα και με την κρίση και με τα μεταναστευτικά ρεύματα»
Μήπως, όμως, δεν είναι αντίστοιχα αποτελεσματικές κι οι υπηρεσίες του δήμου; «Δεν είναι αλήθεια αυτό», απαντάει ο κ. Παύλος Γερουλάνος κι εξηγεί: «Θα σας πω ένα παράδειγμα: υπάρχει ένα τηλέφωνο, το 1595, στο οποίο μπορεί να πάρει ένας δημότης και να πει ότι κάτι συμβαίνει λάθος στη γειτονιά. Π.χ. ότι κάποιος κατέβασε ένα στρώμα για αποκομιδή ή ότι ήρθε ένας καινούργιος άστεγος στη γειτονιά – πράγμα πολύ σημαντικό να το ξέρει ο δήμος, γιατί αν δώσεις ευκαιρία σε έναν άστεγο μόλις ξεκινήσει, έχει πολλές πιθανότητες να πάει σ’ ένα χώρο, π.χ. σε μια λέσχη φιλίας. Ενώ αν μείνει καιρό στο δρόμο, συνήθως μένει εκεί. Το 1595 είναι ένα τηλέφωνο που παίρνουν επανειλημμένα οι Αθηναίοι και λένε ότι κάτι συμβαίνει στη γειτονιά μας κι αυτό είναι ένα δείγμα ότι θέλουμε να συμμετέχουμε. Ο δήμος δυστυχώς μέχρι τώρα τα βλέπει αυτά τα τηλέφωνα αρνητικά, ότι του βάζουμε περισσότερη δουλειά. Εγώ το βλέπω σαν πλούτο. Διότι οι άνθρωποι που παίρνουν τηλέφωνο είναι οι Αθηναίοι που νοιάζονται για τη γειτονιά τους και θέλουν να τη βλέπουν να προοδεύει. Κι αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους πρέπει να τους δώσουμε δύναμη να συμμετέχουν σ’ αυτά τα συμβούλια γειτονιάς».
Δεν κουβαλάει, όμως, και τις παθογένειες της κρατικής μηχανής; «Ο δήμος είναι πράγματι μια μικρογραφία της κεντρικής πολιτικής σκηνής», λέει ο υποψήφιος δήμαρχος. «Έχουμε υπηρεσίες που δεν λειτουργούν μαζί, δεν συνεργάζονται και δεν μιλούν μαζί. Περιμένεις ένα χαρτί να πάει από τη μία υπηρεσία στην άλλη κι ενώ είναι μια τόσο απλή υπόθεση για να διεκπεραιωθεί χάνεται ανάμεσα στην επικοινωνία των υπηρεσιών. Εμείς, λέμε να φτιάξουμε ομάδες που θα πάρουν το θέμα ενός πολίτη και θα το ολοκληρώσουν. Αντίθετα με ό,τι γινόταν, είναι μια άλλη δομή κι αντί να χωρίζεις το δήμο κάθετα, τον χωρίζεις οριζόντια. Κι αυτό πρέπει να κάνεις και με την πολιτική. Σου λέει, «ποια είναι η πολιτική σου για την τρίτη ηλικία;» κι εσύ απαντάς «οι λέσχες φιλίας». Όχι, υπάρχουν πολλά περισσότερα πράγματα, όπως η προσβασιμότητα, τα συσσίτια, εκπαιδευτικά προγράμματα και διά βίου μάθηση. Όλα αυτά είναι θέματα που αφορούν την τρίτη ηλικία, οπότε αντί να σκεφτόμαστε χωρισμένοι κάθετα, ν’ αρχίσουμε και να λέμε τι είναι αυτά που μπορούμε να παρέχουμε σήμερα ως δήμος στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας κι αυτό να το κάνουμε ολιστικά, ούτως ώστε ο άλλος να ξέρει οποιαδήποτε στιγμή τι είναι αυτό που του παρέχει ο δήμος και πώς μπορεί να το αξιοποιήσει».
Όσο για το ποιο είναι το βασικό πρόβλημα που ακούει από τους πολίτες και το πώς μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί το ζήτημα των ναρκωτικών, ο κ. Γερουλάνος σημειώνει: «Ένα πιο άμεσο θέμα που αφορά όλη την Αθήνα είναι η ανασφάλεια που νιώθουμε καθημερινά, π.χ. το βράδυ που γυρνάμε σπίτι μας επειδή είναι σκοτεινός ο δρόμος ή επειδή μια παρέα κάνει πολύ θόρυβο σε μια παιδική χαρά. Είναι όλα αυτά τα θέματα της μικροπαραβατικότητας, τα οποία, όμως, μας δίνουν μια αίσθηση γενικότερης ανασφάλειας στην πόλη κι είναι το πρώτο που πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί. Εγώ δεν θέλω να ξανακούσω έναν ηλικιωμένο άνθρωπο να λέει ότι δεν μπορεί το βράδυ να βγει από το σπίτι του και δεν μπορεί να χαρεί τον καφέ και την μπύρα του με τους φίλους του. Θέλει λοιπόν καλό φωτισμό, κοινές περιπολίες της ΕΛΑΣ με τη Δημοτική Αστυνομία, μικροπαρεμβάσεις που θα δημιουργήσουν στη γειτονιά μια μεγαλύτερη αίσθηση ασφάλειας.
«Έστειλα για τα ναρκωτικά μια επιστολή και στον κ. Ηλιόπουλο και στον κ. Μπακογιάννη και ο κ. Ηλιόπουλος την αποδέχθηκε άμεσα, ενώ ο κ. Μπακογιάννης πιστεύω ότι δεν την αποδέχθηκε επειδή ίσως δεν πήρε τα εύσημα της πρότασης»
Σε ό,τι αφορά τα ναρκωτικά, έκανα μια πρόταση κι επειδή είδα ότι και ο κ. Ηλιόπουλος και ο κ. Μπακογιάννης τάχθηκαν υπέρ των χώρων ελεγχόμενης χρήσης, λέω πως αν υπάρχουν κάποια πράγματα στα οποία συμφωνούμε, τότε γιατί να μη βάλουμε τα κεφάλια μας κάτω και να δούμε πώς μπορούμε να τα εφαρμόσουμε; Από τότε που ξεκινήσαμε να συζητάμε, έπεσε στο τραπέζι από τη φίλη μου τη Μένη Μαλλιώρη – η οποία ξέρει πολύ καλά το θέμα για τα ναρκωτικά – το θέμα των κινούμενων χώρων ελεγχόμενης χρήσης. Επειδή δηλαδή οι πιάτσες μεταφέρονται, είναι πολύ σημαντικό και οι χώροι ελεγχόμενης χρήσης να μεταφέρονται, έτσι ώστε να μη μένει μια γειτονιά μονίμως με μια πιάτσα. Άρα, υπάρχουν ιδέες που μπορούν να κάνουν αυτά που απασχολούν τους πολίτες πολύ πιο εύκολα. Έστειλα λοιπόν μια επιστολή και στον κ. Ηλιόπουλο και στον κ. Μπακογιάννη και ο κ. Ηλιόπουλος την αποδέχθηκε άμεσα, ενώ ο κ. Μπακογιάννης πιστεύω ότι δεν την αποδέχθηκε επειδή ίσως δεν πήρε τα εύσημα της πρότασης. Πιστεύω, όμως, ότι επειδή έχει κάποιες ιδέες πάνω στο θέμα, ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα καταφέρουμε να συνεργαστούμε κι οι τρεις για να το κάνουμε ολιστικά. Το θέμα των ναρκωτικών, όμως, έχει κι ένα άλλο πρόβλημα: δεν υπάρχουν κοινοί στόχοι από την Πολιτεία και το δήμο. Κοινοί στόχοι μείωσης της ατομικής βλάβης και της βλάβης στη γειτονιά. Επίσης, δεν υπάρχει η λογική ότι συνεργαζόμαστε όλοι οι φορείς, είναι όλα αποσπασματικά. Πρέπει με βάση έναν κοινό στόχο να κάνουμε όλοι τη συνεργασία μας πιο εύκολη. Και το πιο σημαντικό είναι πως πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία της κοινωνίας και να καταλάβουμε ότι το θέμα της χρήσης είναι θέμα ασθένειας κι όχι παραβατικότητας. Αν αλλάξουν όλα αυτά, θα λύσουμε το θέμα πιο αποτελεσματικά».
Εξάρχεια: «Το πρώτο είναι να σπάσουν αυτές οι μικρές και μεγάλες μαφίες των τσιγάρων και των ναρκωτικών»
Και το ζήτημα των Εξαρχείων; «Τα Εξάρχεια αυτή τη στιγμή κινδυνεύουν να χάσουν το χαρακτήρα τους, επειδή έχουν επιβληθεί μέσα στα Εξάρχεια μικρές και μεγάλες μαφίες. Γι’ αυτό και οι κάτοικοι έκαναν μια έκκληση στον πρωθυπουργό ότι είναι η ώρα να κάνουμε κάτι. Αυτό το βρίσκω σαν ευκαιρία, όταν οι κάτοικοι μιας γειτονιάς ζητούν από τον πρωθυπουργό να γίνει κάτι, πρέπει να γίνει μια παρέμβαση. Σε ποια βάση; Το πρώτο είναι να σπάσουν αυτές οι μικρές και μεγάλες μαφίες των τσιγάρων και των ναρκωτικών. Πώς θα γίνει αυτό; Αφαιρώντας από μέσα το μαύρο χρήμα. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τα εργαλεία ν’ ανοίξουν λογαριασμοί των ανθρώπων που κινούν το μαύρο χρήμα, ν’ αφαιμάξεις τη γειτονιά από το μαύρο χρήμα και τότε να καθίσεις να θέσεις με τους κατοίκους κοινές προτεραιότητες. Κάποια από αυτά μπορούν να συμπεριλαμβάνουν την αστυνόμευση, αλλά δεν πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτά. Εκεί που συμμετέχουν οι κάτοικοι, μπορούν να μπουν κάποιες προτεραιότητες, οι οποίες μπορούν να κάνουν πιο ασφαλή τη γειτονιά πολύ πιο γρήγορα. Π.χ. με τη συμμετοχή όλων σε θεσμούς, για να προστατεύσουν οι ίδιοι τις γειτονιές».
Η προτεραιότητά μου στην Αθήνα
Ο κ. Γερουλάνος αναλύει, επίσης, τη βασική προτεραιότητα του προγράμματός του: «Την ισορρόπηση της Αθήνας. Η Αθήνα έχει μπατάρει, γιατί έχουμε επενδύσει πάρα πολύ στην ιστορική Αθήνα – και πολύ καλά έχουμε κάνει – αλλά αυτό έχει αφήσει γειτονιές στο περιθώριο, όπως τις γειτονιές που λέμε κάτω από τις γραμμές του τρένου ή κάτω από την Πειραιώς. Αυτό είναι άδικο, διότι όσο ιστορική είναι η γνωστή Αθήνα τόσο ιστορική είναι και η άγνωστη Αθήνα. Όπως η Ακαδημία Πλάτωνος που είναι ένας χώρος που μπορεί ν’ αναδειχθεί παγκοσμίως. Λίγοι άνθρωποι την ξέρουν, αλλά μέχρι τον Κεραμεικό, δηλαδή το Δημόσιο Σήμα κι η Ιερά Οδός είναι ιστορικές περιοχές της Αθήνας που μπορούν να έχουν τεράστια ανάπτυξη.
Η Αθήνα έχει μπατάρει, γιατί έχουμε επενδύσει πάρα πολύ στην ιστορική Αθήνα
Πριν από μερικές ημέρες, ήμουν με κάτι γνωστούς μου από το Πανεπιστήμιο του Τζόρζταουν, στην Ουάσιγκτον κι αυτοί είδαν στην Ακαδημία Πλάτωνος αυτό για το οποίο προσπαθώ εδώ και καιρό να εμπνεύσω κόσμο: ότι μπορεί να γίνει ένας χώρος, τον οποίο να επισκέπτονται φοιτητές από όλο τον κόσμο και να κάνουν μαθήματα ιστορίας, αρχαιολογίας, πολιτικών επιστημών και φιλοσοφίας ασφαλώς και να νιώσουν ότι βρίσκονται σ’ ένα κέντρο πολιτισμού που θα τους κάνει τις σπουδές πιο πλούσιες. Τέτοιες ευκαιρίες ψάχνουν όλα τα πανεπιστήμια πλέον και θα ήταν πολύ ωραίο να έχουμε μια υποδομή και να μπορεί να τους φιλοξενήσει για κάποια χρονικά διαστήματα. Καταλαβαίνετε λοιπόν τι πλούτο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτισμικό θα φέρει αυτό στην περιοχή και τον χρειάζεται άμεσα».
Οι μυστικές δημοσκοπήσεις για τις εκλογές
Μήπως, όμως, έχει ν’ αποκαλύψει κάποια… μυστική δημοσκόπηση; Γελώντας απαντά με χαρακτηριστικό τρόπο: «Όταν φυτρώνουν πολλές μυστικές δημοσκοπήσεις, αυτό σημαίνει πως κάποιος ενοχλείται από τις πραγματικές. Εγώ δεν ενοχλούμαι καθόλου από τις πραγματικές, οπότε δεν έχω ανάγκη από μυστικές…». Ούτως ή άλλως, σημειώνει πως «η ανταπόκριση του κόσμου είναι καταπληκτική. Δεν ξέρω πόσοι από αυτούς με τους οποίους βρίσκομαι κάθε φορά θα ψηφίσουν τη δική μας παράταξη, αλλά όλοι θέλουν να μιλήσουν και νιώθουν ότι δίνεται η ευκαιρία για κάτι διαφορετικό στην Αθήνα. Κάτι που αφορά την Αθήνα κι όχι κάποιο κόμμα. Γίνεται μια προσπάθεια ανθρώπων που πραγματικά νοιάζονται για την πόλη και πιστεύουν ότι με λίγη προσπάθεια πραγματικά μπορούν να κάνουν πράγματα. Αυτή η ιδιαιτερότητα της δικής μας παράταξης πιστεύω ότι είναι αυτό που τραβάει κόσμο και από δεξιά και από αριστερά».
Η απλή αναλογική μπορεί να γίνει τροχοπέδη στη διοίκηση του δήμου; Ο ίδιος απαντά: «Δεν βλέπω την απλή αναλογική μέσα από το προσωπικό ή το παραταξιακό πρίσμα. Το κοιτάζω μέσα από τη δυνατότητά μας να συνεργαστούμε την επόμενη μέρα. Εάν εκλεγούμε άνθρωποι που πιστεύουμε στη συνεργασία, που πιστεύουμε ότι αυτή η πόλη αξίζει τη συνεργασία μας κι αξίζει να δώσουμε ό,τι καλύτερο έχουμε, τότε πιστεύω ότι η απλή αναλογική θα μας δώσει την ευκαιρία να επανασυνδέσουμε την πολιτική με τον κόσμο που σήμερα είναι απομακρυσμένος. Αν όμως εκλέξουμε ανθρώπους που θεωρούν ότι επειδή εκλέχτηκαν θα είναι απόλυτοι άρχοντες ή ότι τους ανήκει η πόλη και ό,τι πουν και τίποτε άλλο, αυτό που θα συμβεί είναι πως για να λειτουργήσει ο δήμος θ’ αρχίσουν οι δοσοληψίες μεταξύ των εκλεγμένων. Πάρε εσύ π.χ. τον αθλητισμό για να πάρω τον πολιτισμό ή την ανάπτυξη. Είναι τεράστιο λάθος: αν αρχίσουμε να τεμαχίζουμε την πόλη γύρω από τις υπηρεσίες της, θα χειροτερεύσουμε ακόμη και το πρόβλημα του σωστού συντονισμού των υπηρεσιών που πρέπει να δουλεύουν σωστά».
Και με ποιον από τους ανθυποψηφίους του τότε μπορεί να συνεργαστεί καλύτερα; «Βρίσκομαι σ’ ένα χώρο στον οποίο θεωρώ ότι μπορώ να συνεργαστώ άνετα με όλους και το έχω αποδείξει αυτό από την εποχή που ήμουν στο υπουργείο Πολιτισμού, όπου όταν κατεβάζαμε νομοσχέδια είχαμε την ανοχή, αν όχι την ψήφο όλων των παρατάξεων. Και νομίζω ότι πρέπει να δώσουμε στον κόσμο πάρα πολύ γρήγορα να καταλάβει ποιοι είμαστε από εμάς εκεί που νοιαζόμαστε για την Αθήνα και ποιοι για τον εαυτό μας. Αυτός που νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του, δεν θα συνεργαστεί ποτέ. Αυτός που νοιάζεται για την Αθήνα, όμως, θα κοιτάξει να βρει θέματα στα οποία μπορεί να υπάρξει συνεργασία. Και νομίζω ότι και με τους τρεις μπορούμε να συνεργαστούμε καλά», επισημαίνει.
Ο αντικαπνιστικός νόμος έτσι όπως έχει φτιαχτεί είναι καταστροφικός
Σε ό,τι αφορά τον αντικαπνιστικό νόμο, ο κ. Γερουλάνος τονίζει πως «έτσι όπως έχει φτιαχτεί, είναι καταστροφικός για την επιβολή του νόμου. Γιατί έχει παραθυράκια. Ακόμη, δηλαδή, κι οι μαγαζάτορες, οι οποίοι θέλουν να τηρήσουν το νόμο, έχουν το πρόβλημα πως ο κόσμος φεύγει από τα μαγαζιά τους και πάει εκεί όπου υπάρχει παραθυράκι. Λέω ότι πρέπει να κλείσουν τα παραθυράκια αυτά, ότι σεβόμαστε τον άνθρωπο που πηγαίνει, που δουλεύει σ’ αυτά τα μαγαζιά, τη μάνα με το παιδί που έχει έρθει να φάει, όλους αυτούς που επηρεάζει το κάπνισμα και τηρούμε το νόμο».
Στηρίζω τον χώρο της Κεντροαριστεράς
Ο ίδιος πάντως παραμένει στο χώρο της Κεντροαριστεράς, από τον οποίο κατάγεται πολιτικά, και συνεχίζει να τον στηρίζει. Έχει, λοιπόν, συγκεκριμένη άποψη και την αναλύει: «Αυτός που βρίσκεται σίγουρα σε ένα σταυροδρόμι είναι ο πολίτης που πιστεύει στις αρχές και τις αξίες του ευρύτερου χώρου της Κεντροαριστεράς, όπως κι αν έχει εκφραστεί αυτό, από τα διάφορα κόμματα που κατά καιρούς έχουν διεκδικήσει την ψήφο των πολιτών από αυτό το χώρο κι είναι σήμερα αυτοί που είτε ψηφίζουν με μισή καρδιά είτε μένουν στα σπίτια τους και λένε ότι δεν αξίζει τον κόπο να πάνε να ψηφίσουν. Γι’ αυτούς πρέπει να σχεδιάζουμε την επόμενη μέρα κι όχι για τα κόμματά μας, γιατί τα κόμματά μας θα έρθουν, κάποια θα μείνουν και κάποια θα φύγουν, κάποια θα δυναμώνουν και κάποια θα αποδυναμώνονται. Αλλά οι άνθρωποι που ανήκουν σ’ αυτό το χώρο είναι οι άνθρωποι που μπορούν να τον ξαναχτίσουν. Πώς όμως; Βλέπουμε σήμερα πως το Κίνημα Αλλαγής και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν με κάποιο τρόπο να τραβήξουν τις λεγόμενες προσωπικότητες του χώρου προς το μέρος τους, πιστεύοντας ότι αυτό θα οδηγήσει κι εμάς τους ψηφοφόρους προς το μέρος τους. Δεν λειτουργεί, όμως, έτσι το πράγμα. Η εμπιστοσύνη μεταξύ κόμματος και ψηφοφόρου έρχεται από τις πολιτικές θέσεις. Θέλει λοιπόν ένα πρόγραμμα για την Ελλάδα, το οποίο βασίζεται στις αρχές και αξίες αυτού του χώρου και πάνω σ’ αυτό να δημιουργήσουμε τις συμμαχίες που μπορούν να πάνε τον τόπο μπροστά. Αλλιώς, όσο επιμένουμε σ’ αυτές τις προσωπικότητες τόσο θα βλέπουμε τον κόσμο να φυλλορροεί και τα κόμματα αυτά να μένουν χωρίς περιεχόμενο».
Θα ήθελε ή όχι οι εθνικές εκλογές να συμπέσουν με τις αυτοδιοικητικές και γιατί;
«Ήδη, με το γεγονός ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι μαζί με τις ευρωεκλογές και τις ευρωεκλογές τις χρησιμοποιούν τα κόμματα για να μετρήσουν τη δύναμή τους, αυτό αφαιρεί από τη σημασία που έχει μια ολοκληρωμένη συζήτηση για την πόλη μας», σημειώνει ο κ. Γερουλάνος και συνεχίζει: «Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι εδώ πέρα ψηφίζουμε για δήμαρχο και μπορεί ο καθένας να ψηφίζει το κόμμα του π.χ. για να διώξει την κυβέρνηση ή για να φέρει μια άλλη κυβέρνηση, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι αυτά τα τρία λεπτά που θα μας πάρει να ρίξουμε την ψήφο μας είναι αυτό που θα καθορίσει ποιος θα είναι δήμαρχος τα επόμενα τέσσερα χρόνια και θα πρέπει να ζήσουμε με αυτή την επιλογή μας. Εμείς τι λέμε λοιπόν; Ας ψηφίσουμε για την Αθήνα κι ας αποφασίσουμε πώς θέλουμε να είναι η Αθήνα της επόμενης μέρας κι ας αφήσουμε την πόλωση που τα κόμματα προφανώς θέλουν πάρα πολύ, αλλά τελικώς κάνει κακό στη δημοκρατία έτσι τουλάχιστον όπως την ασκούμε στις αυτοδιοικητικές εκλογές».
Πως θα αποφύγουμε νέα Μνημόνια
Τι πρέπει να γίνει, τέλος, για να μην πέσει ξανά η Ελλάδα στην παγίδα των μνημονίων; «Δύο πράγματα. Το πρώτο είναι να υπάρξει επιτέλους ένα σχέδιο ελληνικό για την Ελλάδα. Τόσα χρόνια λειτουργούμε με μνημόνια που κατά κύριο λόγο έχουν επιβληθεί απ’ έξω και δεν υπάρχει μια πρόταση για το πώς η Ελλάδα θα πάει μπροστά. Αντίθετα από τους Κυπρίους π.χ., οι οποίοι, κάθε φορά που ερχόταν η τρόικα, είχαν καινούργιες προτάσεις να πουν και τις προτάσεις αυτές η τρόικα υπέγραφε, αλλά ήταν κυπριακές προτάσεις. Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι την Ελλάδα θα την πάμε μπροστά εμείς οι ίδιοι κι όχι ένας ξένος. Αυτό είναι το πρώτο: ένα ελληνικό σχέδιο, από Έλληνες, για Έλληνες. Το άλλο και πιο σημαντικό, όμως, είναι να σπάσουμε αυτή την κεντρική εξουσία που έχει συγκεντρωθεί στο πολιτικό σύστημα. Σήμερα, ο πρωθυπουργός κι αυτοί οι 10-15 υπουργοί κρατάνε την εξουσία στα χέρια τους. Είναι ένα πράγμα που λέω και κάνω και την αυτοκριτική μου, διότι έχω υπάρξει υπουργός. Εάν αυτή η εξουσία δεν σπάσει και δεν πάει κοντά σε θεσμούς που λογοδοτούν στον πολίτη και κρίνονται από τον πολίτη, όποιος κι αν έρθει στην κυβέρνηση, όσο ιδεαλιστής κι αν είναι κι όσο κι αν νοιάζεται για τον τόπο, δεν θα καταφέρει να κάνει αυτά που θέλει να κάνει. Διότι όσο η εξουσία που είναι πάνω κρατιέται από τους λίγους τόσο δεν λειτουργεί το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα κι η δημοκρατία», καταλήγει.