Σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό, η Ελλάδα δεν είναι έτοιμη να βγει από το Μνημόνιο και να βασιστεί στις δικές της δυνάμεις. Τονίζει δε ότι ενδεικτική αυτού είναι «η αντίδραση των χρηματαγορών στην πρόσφατη εξαγγελία του Αντώνη Σαμαρά ότι “τελειώνει η εποχή των μνημονίων”, που συνοδεύτηκε από ραγδαία άνοδο των επιτοκίων δανεισμού της Ελλάδας».
Το άρθρο με τίτλο «Ο ασθενής παίρνει μόνος του εξιτήριο», το Spiegel γράφει: «Είναι σαν ένας ασθενής να έχει επιβιώσει στη μονάδα εντατικής θεραπείας και θέλει αμέσως μετά να δώσει εξιτήριο στον εαυτό του, σχολιάζει ένας υψηλόβαθμος ευρωπαίος αξιωματούχος: Η υποτροπή είναι προδιαγεγραμμένη, ο κόπος που θα καταβληθεί στη συνέχεια για την αποθεραπεία θα είναι πολύ μεγαλύτερος συγκριτικά με το αν έμενε ο ασθενής στο νοσοκομείο και άφηνε τη διαδικασία ανάρρωσης να εξελιχθεί με ηρεμία».
Το Spiegel υπογραμμίζει το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στην τρόικα και την κυβέρνηση στο Παρίσι, τονίζοντας πως οι δανειστές θεωρούν πω η Ελλάδα δεν έχει εκπληρώσει τις προϋποθέσεις για την εκταμίευση της τελευταίας δόσης.
Και φυσικά ασκεί κριτική στην Αθήνα, αναφέροντας πως σε αντίθεση με την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, «οι οποίες υλοποίησαν υποδειγματικά τους όρους που είχαν τεθεί, οι Έλληνες μένουν ανέκαθεν πίσω στις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που πρόκειται να κάνουν και πάλι ανταγωνιστική τη χώρα».
Όπως παρατηρεί το δημοσίευμα, παρά τη μικρή αύξηση του ΑΕΠ της χώρας για πρώτη φορά από το 2007 και την ελαφρά μείωση της ανεργίας, «σε άλλους τομείς κυριαρχεί, παρά τη μαζική ευρωπαϊκή αναπτυξιακή βοήθεια, η παλιά τσαπατσουλιά». Και σημειώνεται πως συνεχίζει να λείπει ένα αξιόπιστο εθνικό κτηματολόγιο.
«Η ΕΕ έστειλε Ολλανδούς ειδικούς προκειμένου να βοηθήσουν στη δημιουργία ενός αντίστοιχου συστήματος. Στην αρχή της χρονιάς προκηρύχθηκε δημόσιος διαγωνισμός, ο οποίος απλά ακυρώθηκε στη συνέχεια από τους Έλληνες».
Και φυσικά, το Spiegel δεν αφήνει ασχολίαστη τη διαφθορά. Όπως σημειώνει, σε αυτόν τον τομέα «προσφέρουν αναπτυξιακή βοήθεια Φινλανδοί, οι οποίοι εκπαίδευσαν 700 υπαλλήλους. (…) Ωστόσο, όπως συμβαίνει τόσο συχνά, στην πράξη δεν υπάρχει πρόοδος. (…) Οι αλλαγές είναι κοπιαστικές και γίνονται στην καλύτερη περίπτωση υπό ισχυρή διεθνή πίεση».
