Από την πλευρά της η κυβέρνηση φαίνεται πως έχει ξεμείνει από καύσιμα. Οι εκλογές έχουν εξοβελιστεί, το δημοψήφισμα εγκαταλειφθεί, η ρήξη ακούγεται από όλο και λιγότερα χείλη και όχι από τα πλέον έγκυρα, δηλαδή τα πρώτα βιολιά της διαπραγμάτευσης.
Από την πλευρά των δανειστών όλος ο θίασος βρίσκεται επί σκηνής και αλαλάζει, χτυπάει τύμπανα, κάνει θόρυβο όπως οι Σπαρτιάτες στην αρχαιότητα χτυπούσαν τις ασπίδες τους λίγο πριν από την επίθεση για να κάμψουν το φρόνιμα των αντιπάλων τους. Τώρα που και ο Γιούνκερ πήγε με την πλευρά των …κακών φαίνεται πλέον το τέλος της πορείας. Απομένει μόνο η Μέρκελ και ο Ολάντ ως φωνές της λογικής από την πλευρά των Ευρωπαίων.
Η Ελλάδα με την τακτική (ας μην μιλήσουμε για στρατηγική γιατί ήταν απούσα) που ακολούθησε βρέθηκε στο τέλος στη γωνία στριμωγμένη χωρίς τη δυνατότητα ελιγμών και αντεπίθεσης.
Ο χαμένος διαπραγματευτικός χρόνος με τη μετονομασία της τρόικα, τη δημιουργική ασάφεια, τα ήξεις αφίξεις, την απουσία συγκεκριμένου σχεδίου, στόχων και χρονοδιαγραμμάτων, αλλά προπαντός την προετοιμασία του κόμματος να αποδεχθεί μία δύσκολη συμφωνία, κατέληξε η κυβέρνηση να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο χωρίς άλλη διαφυγή από μία σκληρή συμφωνία ή τη ρήξη.
Αντί η κυβέρνηση να επεξεργαστεί ένα συγκροτημένο σχέδιο, στο οποίο να συμπεριλάβει και προτάσεις για το χρέος, να τις υποβάλλει στους Θεσμούς, ανάλωσε δυνάμεις, συμμαχίες, φιλίες ακόμα και υποστηρικτές στην διαδικασία που προαναφέρθηκε.
Μία συμφωνία που θα μπορούσε να έχει κλείσει και να αποφευχθούν τα τεράστια προβλήματα στην αγορά και την οικονομία, κατέληξε να αργοσέρνεται επειδή θα έπρεπε να γίνει επικοινωνιακό μασάζ στα μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας και του ΣΥΡΙΖΑ.
Και τώρα που βρισκόμαστε; Είναι το κρίσιμο ερώτημα. Η πρώτη απάντηση είναι πως είμαστε στην κορύφωση του δράματος. Το δείχνει η τρομερή οχλαγωγία όλου του θιάσου που ανέβηκε επί σκηνής.
Οι οικονομικές διαφορές δεν είναι ικανές να τορπιλίσουν τη συμφωνία, σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας.
Η ¨λυδία λίθος¨ είναι πλέον το χρέος και κατά πόσο η Ανγκελα Μέρκελ μπορεί να το περάσει από τη γερμανική Βουλή έστω και σε μία πιο γενικόλογη δέσμευση για έναρξη διαπραγματεύσεων.
Βλέπετε η μεγάλης διάρκειας διαπραγμάτευση έδωσε τη δυνατότητα στα κέντρα που απεργάζονται τον εξοστρακισμό της Ελλάδας από την ευρωζώνη (ενδεχομένως και από την Ε.Ε.) να δημιουργήσουν κλίμα που έστειλε στο απέναντι στρατόπεδο Γερμανούς βουλευτές που ήταν ουδέτεροι ή ακόμα και φιλικά διακείμενοι σε κάποιο βαθμό σε μία συμφωνία.
Την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση έκανε επικοινωνιακό μασάζ στην Ελλάδα, οι αντίπαλοι έκαναν το αντίθετο επικοινωνιακό μασάζ στη Γερμανία και η διάσταση αυτή δεν είχε ληφθεί υπόψη στους όποιους σχεδιασμούς έκανε η κυβέρνηση. Κι΄ αν υπάρξει συμφωνία στην οποία διαφωνεί ο Σόιμπλε είναι αμφίβολο κατά πόσο αυτή μπορεί να περάσει από τη Μπούντεσταγκ, είναι αμφίβολο αν η Μέρκελ θα τολμήσει να παρουσιάσει μία τέτοια συμφωνία, παρότι όπως τονίζει «αυτή κυβερνά τη Γερμανία». Δεν αποκλείεται να βρεθεί και αυτή να αναρωτηθεί όπως Ελληνας πολιτικός στο παρελθόν «μα ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;».
