Το βράδυ της 2ας Οκτωβρίου, η Μιλανέζικη νύχτα έλαμψε όχι μόνο από τις βιτρίνες της Via Montenapoleone, αλλά από τα φλας που στόχευαν τους τα πιο φωτεινά αστέρια του γαστρονομικού σύμπαντος.
Στο επίκεντρο, τα The Best Chef Awards 2025, ένας θεσμός που σε λιγότερο από μια δεκαετία έχει μεταμορφωθεί σε σημείο αναφοράς για το παγκόσμιο fine dining. Δεν πρόκειται πια για μια λίστα, αλλά για ένα πολύχρωμο πανηγύρι ιδεών, ένα φόρουμ όπου η γεύση γίνεται τέχνη, όπου οι κουζίνες δεν είναι απλώς εργαστήρια αλλά σκηνές θεάτρου και στοχασμού.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Στην κορυφή αυτού του «γαστρονομικού Ολύμπου» βρέθηκε –ξανά– ο Rasmus Munk. Ο Δανός μάγος της γεύσης, οραματιστής και συνιδιοκτήτης του θρυλικού Alchemist στην Κοπεγχάγη, κατέκτησε για δεύτερη συνεχή χρονιά τον τίτλο του καλύτερου σεφ στον κόσμο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Άλλωστε, όλοι συμφωνούν πως δεν είναι απλώς ένας μάγειρας, αλλά ένας αλχημιστής που παίζει με την ύλη, τη σκέψη και το συναίσθημα. Στο εστιατόριό του, οι πράξεις του δείπνου δεν αποτελούν γεύματα, αλλά προφητείες για το μέλλον: πιάτα που μιλούν για την κλιματική κρίση, για την ηθική της επιστήμης, για την κοινωνική ευθύνη.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Munk ηγείται παράλληλα του Spora, ενός ερευνητικού κέντρου που συνεργάζεται με το Ίδρυμα Gates και το Novo Nordisk Foundation για να μετατρέψει το CO₂ σε τροφή. Σε έναν κόσμο που πεινά, εκείνος ονειρεύεται να χορτάσει δισεκατομμύρια στόματα. Και κάπως έτσι, η κουζίνα μετατρέπεται σε καταφύγιο, όραμα και γίνεται πολιτική πράξη.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Κι ενώ ο Βορράς στέλνει για άλλη μια φορά τον δικό του «προφήτη» στην κορυφή, ο Νότος και ειδικά η Ελλάδα κάνει αίσθηση με πέντε λαμπρές παρουσίες καθώς είναι σπουδαίο το όνομά σου να ακούγεται και να βρίσκεται πλάι σε θρύλους της διεθνούς γαστρονομίας.
Στο Μιλάνο, λοιπόν, οι Δημήτρης Μουδιός, Γιώργος Παπαζαχαρίας, Τάσος Μαντής, Αλέξανδρος Τσιοτίνης και ο πρωτοεμφανιζόμενος Σταμάτης Μισομικές έλαβαν το Knife τους, την τιμητική διάκριση που πιστοποιεί τη θέση τους στο παγκόσμιο τραπέζι.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ο Μισομικές, στο Nyn Esti του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, χτίζει μια γέφυρα ανάμεσα στις τέχνες και τη γαστρονομία. Το μενού του είναι σαν έκθεση – κάθε πιάτο ένας πίνακας, κάθε μπουκιά μια δήλωση για την εντοπιότητα και τη βιωσιμότητα. Ο Μουδιός, μόλις 30 ετών, έχει ήδη γεμίσει τις αποσκευές του με εμπειρίες από το Atelier του Μονάχου, το Borago στη Χιλή, το Ernst στο Βερολίνο, μέχρι τα εστιατόρια της Μπανγκόκ. Πρόκειται για ένα κοσμοπολίτη της γεύσης, που παντρεύει τη Μεσόγειο με την Ασία σε ένα γευστικό καλειδοσκόπιο.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ο Μαντής, με το Soil και το Alepochori Experience, είναι ένας ποιητής της γης με κάθε πιάτο του να γίνεται ένας ύμνος στη γη, στις πρώτες ύλες και στη σχέση μας με τη φύση.
Ο Παπαζαχαρίας, από την άλλη, θεωρείται δικαίως ένας αβάν-γκαρντ σκηνοθέτης που στο Delta υπογράφει ένα γαστρονομικό έργο δύο αστέρων Michelin, εμπνευσμένο από τις σκανδιναβικές του εμπειρίες αλλά απόλυτα ριζωμένο στην Αθήνα.
Τέλος, ο Τσιοτίνης, με τη δική του κομψότητα και τολμηρή φαντασία, συνεχίζει να μετατρέπει τον πειραματισμό σε καθαρή αρμονία.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η πρόσφατη τελετή στο Μιλάνο επιβεβαίωσε ότι τα The Best Chef Awards έχουν κερδίσει μια ξεχωριστή θέση στο παγκόσμιο στερέωμα θυμίζοντας πως η γαστρονομία δεν είναι μόνο τεχνική ή παράδοση, αλλά αφήγηση, ταυτότητα, τόλμη. Αν το δούμε πιο ρομαντικά, ο συγκεκριμένος θεσμός είναι ένας καμβάς όπου ο κάθε σεφ ζωγραφίζει τον κόσμο του.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Στο πλαίσιό του ο Munk απέδειξε ξανά πως η κουζίνα μπορεί να είναι επιστήμη και ποίηση μαζί, ενώ οι Έλληνες σεφ υπενθύμισαν ότι η Αθήνα δεν είναι πια θεατής αλλά πρωταγωνιστής σε αυτό το παγκόσμιο τραπέζι.
