Η Εθνική πόλο των γυναικών αντιμετωπίζει την αντίστοιχη της Ισπανίας (09/09, 21:30) στον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του Σπλιτ, με μεγάλο στόχο να προσθέσει στην πλούσια συλλογή της ένα μετάλλιο που της λείπει: το χρυσό της διοργάνωσης.
Το μετάλλιο το εξασφάλισε, αλλά η Εθνική πόλο των γυναικών θέλει να ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Θέλει να πάρει για πρώτη φορά το χρυσό σε Ευρωπαϊκό, να… δακρύσει και πάλι από χαρά και να ακούσει τον εθνικό ύμνο στο τέλος του τελικού, κόντρα στην ισχυρή Ισπανία.
Ζάγκρεμπ 2010, Αϊντχόφεν 2012, Βαρκελώνη 2018 και τώρα Σπλιτ 2022. Για τέταρτη φορά στις τελευταίες επτά διοργανώσεις, η εθνική πόλο των γυναικών βρίσκεται στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και απόψε (9/9, 21:30), απέναντι στην κάτοχο του τίτλου Ισπανία, θα επιχειρήσει να κάνει αυτό που δεν μπόρεσε στις τρεις προηγούμενες περιπτώσεις.
Αν και έχουν μεσολαβήσει μόλις τέσσερα χρόνια από τον τελευταίο της τελικό, η ομάδα της Αλεξίας Καμμένου έχει αλλάξει ριζικά έκτοτε. Από τη 13άδα της Βαρκελώνης, στο Σπλιτ βρίσκονται μόνο έξι πολίστριες: οι δύο μεγαλύτερες αδελφές Πλευρίτου (Μαργαρίτα και Ελευθερία), η Ελενα Ξενάκη, η Μαρία Πάτρα, η Ιωάννα Χυδηριώτη και η Ιωάννα Σταματοπούλου (τότε αναπληρωματική της Χρυσής Διαμαντοπούλου, τώρα βασική τερματοφύλακας). Με εξαίρεση την 28χρονη αρχηγό Μαργαρίτα Πλευρίτου, οι υπόλοιπες 14 πολίστριες που βρίσκονται στη διάθεση της Καμμένου είναι από 25 ετών και κάτω, έξι εξ αυτών είναι γεννημένες τον 21ο αιώνα, ενώ οι τρεις είναι νεάνιδες (οι 18χρονες Χριστίνα Σιούτη και Στεφανια Σάντα και η 17χρονη Φωτεινή Τριχά).
Τέταρτος ελληνικός τελικός, λοιπόν, στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα πόλο για την Εθνική γυναικών (υπενθυμίζεται ότι οι άνδρες δεν έχουν καταφέρει ποτέ να ανέβουν ούτε στο βάθρο), με τέταρτο διαφορετικό αντίπαλο και την ελπίδα ότι αυτή τη φορά το αποτέλεσμα του αγώνα να μας φέρει χαμόγελα.
Το 2010 στο Ζάγκρμεπ η Ρωσία ήταν εμφανώς ανώτερη και επικράτησε εύκολα με 11-6. Δύο χρόνια αργότερα, όμως, η εθνική ήταν το ακλόνητο φαβορί στον τελικό του Αϊντχόφεν, απέναντι στην Ιταλία. Εξι μήνες μετά την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου, η ελληνική ομάδα έπεσε θύμα έκπληξης (13-10), στο παιχνίδι που ουσιαστικά σηματοδότησε το τέλος της «χρυσής» τετραετίας της εθνικής γυναικών. Έκτοτε, η «γαλανόλευκη» περιορίστηκε σε ρόλο… κομπάρσου στις μεγάλες διοργανώσεις, με μοναδική εξαίρεση το 2018. Αφού πρώτα κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο (Europa Cup), η εθνική πήγε στη Βαρκελώνη και κατάφερε να αποκλείσει στον ημιτελικό την Ισπανία, πριν «λυγίσει» στον τελικό από την Ολλανδία (6-4).
Για την αντίπαλο της εθνικής, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Μετά τις πανίσχυρες ΗΠΑ, η Ισπανία είναι μακράν η καλύτερη και σταθερότερη ομάδα της τελευταίας δεκαετίας στο γυναικείο πόλο, με αφετηρία τη νίκη της επί της -τότε πρωταθλήτριας κόσμου- Ελλάδας στο προ-Ολυμπιακό τουρνουά του 2012.
Εκτοτε, οι Ισπανίδες κατέκτησαν έναν παγκόσμιο τίτλο το 2013 (το τελευταίο μεγάλο τουρνουά που έχασαν οι ΗΠΑ), δύο ασημένια Ολυμπιακά μετάλλια, σε Λονδίνο και Τόκιο, και δύο ευρωπαϊκούς τίτλους (2014 και 2020), ενώ ήταν επίσης φιναλίστ στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα του 2017 και του 2019 και τρίτες στο Ευρωπαϊκό του 2018.
Στο φετινό Παγκόσμιο, που έγινε στις αρχές του καλοκαιριού στη Βουδαπέστη, η Ισπανία περιορίστηκε στην πέμπτη θέση κι αυτό εξαιτίας… της εθνικής. Οι δύο ομάδες αναμετρήθηκαν στην Α΄ φάση, ήρθαν ισόπαλες 10-10, αλλά η «γαλανόλευκη» πήρε την πρώτη θέση στον όμιλο στη διαφορά τερμάτων και «έστειλε» την ομάδα του Μιγκέλ Οκα πάνω στις ανίκητες ΗΠΑ στα προημιτελικά. Αυτό μάλλον… πείσμωσε τις Ισπανίδες, που παρατάχθηκαν πλήρεις στο Σπλιτ και, μετά το αρχικό «στραβοπάτημα» απέναντι στην Ιταλία, δείχνουν αποφασισμένες να γίνουν η πρώτη ομάδα που θα υπερασπιστεί τον τίτλο της, μετά τα τρία σερί χρυσά της Ρωσίας, από το 2006 ως το 2010.
Πληροφορίες: ΑΠΕ