Η Γαλλία εισέρχεται σε μια περίοδο πρωτοφανούς αβεβαιότητας. Η πτώση του Φρανσουά Μπαϊρού δεν έλυσε τίποτα: η Εθνοσυνέλευση παραμένει αμετάβλητη, οι αντιπολιτεύσεις πιο αποφασισμένες από ποτέ και η απειλή υποβάθμισης της γαλλικής πιστοληπτικής ικανότητας πλανάται ήδη από το τέλος της εβδομάδας. Σε αυτό το κλίμα δυσπιστίας, κάθε μέρα χωρίς πρωθυπουργό ενισχύει την απομόνωση του Εμανουέλ Μακρόν, του οποίου η δημοτικότητα βρίσκεται ήδη στο χαμηλότερο σημείο.
Σύμφωνα με τη Figaro, το πρόβλημα για τον Εμανουέλ Μακρόν δεν είναι τόσο να βρει το κατάλληλο πρόσωπο όσο να βρει τον σωστό ρυθμό μετά την πτώση του Φρανσουά Μπαϊρού. Η καθυστέρηση θα θεωρηθεί ένδειξη αδυναμίας· η βιασύνη κινδυνεύει να συγχέει την ταχύτητα με την προχειρότητα. Ο επόμενος πρωθυπουργός της Γαλλίας, για να επιβιώσει, θα πρέπει να εξασφαλίσει μια συμφωνία μη λογοκρισίας — μια τεράστια πρόκληση, καθώς οι αντιπολιτεύσεις είναι πλέον απρόθυμες να στηρίξουν μια εξουσία «πιο αδύναμη από ποτέ».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η Εθνική Συσπείρωση (RN) ποντάρει σε μια ταχεία διάλυση, βέβαιο ότι θα ωφεληθεί. Οι σοσιαλιστές βρίσκονται στριμωγμένοι ανάμεσα σε έναν προϋπολογισμό που θεωρείται μη ρεαλιστικός και στις επιθέσεις της Ανυπότακτης Γαλλίας, που ζητά την καθαίρεση του προέδρου. Όσο για τους Ρεπουμπλικάνους, αρνούνται να παρασυρθούν στον «Τιτανικό». Μέσα σε αυτό το τοπίο, δεν διαφαίνεται καμία θαυματουργή συμμαχία. Η πιθανότητα μιας αναγκαστικής διάλυσης, αφού χάθηκε η ευκαιρία μιας ελεγχόμενης διάλυσης, πλανάται ως άμεση απειλή για το Ελιζέ.
Με την πλάτη στον τοίχο
Η ανάλυση της ελβετικής Le Temps είναι ακόμη πιο αιχμηρή: ο Εμανουέλ Μακρόν βρίσκεται πλέον με την πλάτη στον τοίχο. Εδώ και πάνω από έναν χρόνο απαιτεί από συμμάχους και αντιπάλους να εγκαταλείψουν μέρος του προγράμματός τους στο όνομα του συμβιβασμού. Τώρα όμως είναι η σειρά του να υποχωρήσει. Ο επόμενος πρωθυπουργός δεν θα μπορέσει να σταθεί παρά μόνο αν κάνει σημαντικές παραχωρήσεις, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει αμφισβήτηση της καρδιάς του μακρονισμού. Η φορολόγηση των μεγάλων περιουσιών, που απαιτεί το Σοσιαλιστικό Κόμμα, είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Αν ο πρόεδρος αρνηθεί να προσαρμοστεί, η Γαλλία κινδυνεύει με διπλό αδιέξοδο: λογοκρισία του επόμενου πρωθυπουργού ή νέα διάλυση που πιθανότατα θα οδηγήσει σε ένα κοινοβούλιο και πάλι χωρίς σαφή πλειοψηφία. Και στις δύο περιπτώσεις, η εξουσία του θα μειωθεί ανεπανόρθωτα και η θητεία του μπορεί να λήξει με μια αναγκαστική συγκατοίκηση.
Μια αδύνατη εξίσωση
Για τον Μακρόν, ο χρόνος πιέζει. Η δημοσιονομική πίεση, οι πολιτικές εντάσεις και η πίεση των αγορών δημιουργούν μια εξίσωση που η Figaro χαρακτηρίζει «αδύνατη». Το Ελιζέ καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην άμεση επιβίωση και στη στρατηγική υποχώρηση. Και αυτό το παράδοξο ίσως καθορίσει όχι μόνο το μέλλον της πενταετίας, αλλά και τη θέση του προέδρου στην πρόσφατη ιστορία της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας.
