Ας δούμε τι συνέβη στην ιστορική αυτή χώρα της κεντρικής Ευρώπης. Πριν από μερικά χρόνια η τότε κυβέρνηση διαπίστωσε ότι υπό το βάρος της ανεξέλεγκτης σπατάλης και της διαφθοράς, που έπληξε την Ουγγαρία ιδίως μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος, βρισκόταν ένα βήμα πριν από την χρεοκοπία και την καταστροφή. Κατόπιν τούτου αναγκάσθηκε να καταφύγει στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που δέχθηκαν να την χρηματοδοτήσουν, αφού οι αγορές της το αρνήθηκαν, με την προϋπόθεση να εφαρμόσει ένα σκληρό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων στον δημόσιο κυρίως τομέα, ανάλογες με αυτές που επεβλήθησαν και στην Ελλάδα από την τρόϊκα μέσω του μνημονίου.
Όπως ήταν φυσικό, οι άμεσες επιπτώσεις ήταν οδυνηρές για τον μέσο ούγγρο και κυρίως για τους δημοσίους υπαλλήλους αλλά και τους συνταξιούχους και τους μικροεπιχειρηματίες. Όπως δηλαδή συμβαίνει και στην Ελλάδα. Η σοσιαλιστική κυβέρνηση δεν άντεξε κι αντικαταστάθηκε από μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, που έβαλε τάξη στα δημόσια οικονομικά με σοβαρότητα κι αποφασιστικότητα. Αλλά η δυσαρέσκεια του κόσμου ήταν και παραμένει μεγάλη. Με συνέπεια, στις εκλογές, που έγιναν πριν από ένα μήνα περίπου, κέρδισε η κεντροδεξιά, η οποία υποσχέθηκε ότι θα ξεφορτωθεί την αντίστοιχη τρόικα, θα καταργήσει το αντίστοιχο μνημόνιο και θα αποκαταστήσει την αξιοπρέπεια και την ανεξαρτησία της χώρας από τον έλεγχο των ξένων. Μια εξέλιξη, που θα μπορούσε να συμβεί πολύ εύκολα και στην Ελλάδα, καθώς οι ομοιότητες φαίνονται τεράστιες και συμβολικές.
Η νέα κυβέρνηση της κεντροδεξιάς πράγματι αρνήθηκε να εφαρμόσει τα μέτρα, που της είχε επιβάλει το ΔΝΤ. Σε μια επίδειξη ανεξάρτητου πνεύματος, καθώς του ούγγρου ο τράχηλος ως γνωστόν ζυγό δεν υποφέρει, σταμάτησαν όλες τις διαρθρωτικές αλλαγές, που είχαν έστω και μεσοπρόθεσμα οδυνηρές επιπτώσεις στην κοινωνία. Αλλά το αποτέλεσμα μετά την στάση αυτή της κυβέρνησης της Ουγγαρίας και παρά τις προειδοποιήσεις των ελεγκτών του ΔΝΤ ήταν η απόφαση εξ Ουάσιγκτον να «παγώσει» η εκταμίευση των επόμενων δόσεων του δανείου ύψους 45 δις ευρώ (πολύ χαμηλότερου δηλαδή από αυτού, που είχε εγκριθεί από την τρόϊκα για την Ελλάδα). Τότε η κυβέρνηση της Ουγγαρίας, προκειμένου να συνεχισθεί η χρηματοδότηση του δημόσιου τομέα, που κινδυνεύει με κατάρρευση, υποχρεώθηκε να βγει στις αγορές για να συγκεντρώσει τα απαιτούμενα χρήματα. Αλλά παρά την εκτόξευση των επιτοκίων, η πανέμορφη κεντροευρωπαϊκή χώρα δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει τα χρήματα, που χρειαζόταν. Και τότε στην κυβέρνηση αντελήφθησαν ότι δεν μπορούν να δανεισθούν ελεύθερα από τις αγορές. Και σκύβοντας το κεφάλι επιστρέφουν στο ΔΝΤ υποσχόμενοι, ανάγκα και θεοί πείθονται, ότι θα πράξουν ότι χρειάζεται για να ξεπαγώσει το δάνειο εξ Ουάσιγκτον και Βρυξελλών και θα αποφύγει η Ουγγαρία την χρεοκοπία. Προφανώς τώρα ο εξευτελισμός της Ουγγαρίας είναι πολύ μεγαλύτερος από ότι ήταν προηγουμένως. Και το χειρότερο, οι συνθήκες χρηματοδότησης της ουγγρικής οικονομίας γίνονται χειρότερες για τον μέσο πολίτη.
Το παράδειγμα αυτό, που δυστυχώς δείχνει τρομακτικές ομοιότητες με την ελληνική πραγματικότητα, πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά. Αν παρόμοια νοοτροπία με αυτή των ούγγρων επικρατήσει στην Ελλάδα (και δυστυχώς φαίνεται ότι επικρατεί απολύτως στη ΝΔ και στα υπόλοιπα μικρά κόμματα αλλά και μερικώς στο ΠΑΣΟΚ), τότε η Ελλάδα κινδυνεύει να έχει την ίδια και χειρότερη μοίρα από την Ουγγαρία. Η επιλογή είναι δική μας.
