Οι φωτεινοί σηματοδότες χρησιμοποιούνται για την ρύθμιση της κυκλοφορίας του οδικού δικτύου και στις περισσότερες χώρες έχουν τρία βασικά χρώματα: το ερυθρό (κόκκινο), το πράσινο και το κίτρινο (πορτοκαλί).
Εξάλλου, από την παιδική μας ηλικία, μαθαίνουμε είτε από τους γονείς μας είτε από τους δασκάλους μας τους κανόνες για να διασχίζουμε τους δρόμους με ασφάλεια με τους γνωστούς σε όλους μας, «Σταμάτη» και «Γρηγόρη».
Έτσι, λοιπόν, ο κόκκινος σηματοδότης σημαίνει διακοπή της διέλευσης των αυτοκινήτων ή της διάβασης των πεζών, ο πράσινος σηματοδότης δηλώνει κίνηση της πορείας, ενώ αντίστοιχα το κίτρινο χρώμα έχει προειδοποιητικό χαρακτήρα, υπό την έννοια ότι οι οδηγοί των οχημάτων πρέπει να ελαττώσουν ταχύτητα, καθώς αναμένεται να ανάψει το «κόκκινο»», λειτουργώντας αντιστρόφως για τους πεζούς που τους υπαγορεύει ότι μπορούν, μόλις ανάψει το «πράσινο», να διασχίσουν με ασφάλεια τον δρόμο.
Μάλιστα, το πρώτο φανάρι (λυχνία αερίου) τοποθετήθηκε έξω από την Βρετανική Βουλή στο Λονδίνο τον Δεκέμβριο του 1868, ως μια μέθοδος που είχε χρησιμοποιηθεί προηγουμένως για την ρύθμιση του σιδηροδρομικού δικτύου, ενώ οι σύγχρονοι ηλεκτρικοί λαμπτήρες κατασκευάστηκαν στις ΗΠΑ το 1912 και εφευρέτης τους θεωρείται ο αστυνομικός Lester Wire από την πολιτεία του Οχάϊο.
Οι φωτεινοί σηματοδότες που χρησιμοποιούνται και στην χώρα μας καθορίζονται από τη διεθνή Σύμβαση της Βιέννης για την οδική κυκλοφορία και τα σήματα του 1968, την οποία υπέγραψαν συνολικά 71 κράτη.
Ωστόσο, υπάρχει μια χώρα η οποία δεν συγκαταλέγεται στα συμβαλλόμενα μέρη, δεδομένου ότι, αντί για το πράσινο χρώμα στους σηματοδότες της στα οδικά δίκτυα, χρησιμοποιεί το μπλε που παραπέμπει κυρίως στο πράσινο–μπλε. Και αυτή η χώρα, δεν είναι άλλη από την Ιαπωνία. Άραγε, ποιος είναι ο λόγος της συγκεκριμένης διαφοροποίησης που μπορεί να προκαλέσει την εύλογη απορία σ΄ έναν Ευρωπαίο πολίτη που επισκέπτεται για πρώτη φορά την χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου;
Πριν από εκατοντάδες χρόνια, η ιαπωνική γλώσσα περιελάμβανε λέξεις για πέντε βασικά χρώματα: το μπλε (ao), το κίτρινο (kiiro), το κόκκινο (aka), το μαύρο (kuro), καθώς και το λευκό (shiro). Κατά συνέπεια, δεν υπήρχε η λέξη πράσινο, με αποτέλεσμα οι Ιάπωνες να χρησιμοποιούν την ίδια λέξη και για το μπλε, αλλά και το πράσινο χρώμα.
Προς το τέλος της πρώτης χιλιετίας, βέβαια, εμφανίστηκε στον γραπτό λόγο η λέξη «midori», ούτως ώστε να περιγράψει το πράσινο χρώμα, όμως, ακόμα και τότε θεωρήθηκε ως απόχρωση του μπλε (ao).
Δεδομένου ότι η λέξη «ao» υιοθετήθηκε και στα επίσημα έγγραφα του κράτους, η Ιαπωνία χρησιμοποιούσε το μπλε χρώμα στους φωτεινούς σηματοδότες του οδικού της δικτύου, αντί για το διαδεδομένο πράσινο.
Μάλιστα, κατά την λειτουργία των πρώτων φαναριών στην χώρα την δεκαετία του 1930 τα πράσινα φανάρια αναφέρονταν ως μπλε, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει αντιπαράθεση μεταξύ των γλωσσολόγων για την λανθασμένη λέξη που χρησιμοποιούνταν στα επίσημα έγγραφα του ιαπωνικού κράτους.
Έτσι, λοιπόν, το 1973 η κυβέρνηση της χώρας αποφάσισε μέσω σχετικού διατάγματος να χρησιμοποιείται στους φωτεινούς σηματοδότες πράσινο χρώμα στην απόχρωση του μπλε, που παραπέμπει, ασφαλώς, στο τιρκουάζ, με σκοπό να εναρμονιστεί στους διεθνείς κανόνες.
Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι οι νέοι οδηγοί που θέλουν να αποκτήσουν δίπλωμα οδήγησης πρέπει να περάσουν ένα ιδιαίτερο τεστ όρασης, που περιλαμβάνει την δυνατότητα τους να μπορούν διακρίνουν το κόκκινο, το κίτρινο και το μπλε χρώμα, όχι, όμως, το πράσινο.