Ήταν τρεις μέρες πριν μπει το 1956 όταν μια ελληνική ταινία θα έγραφε ιστορία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο και όχι μόνο.
Στις 28 Δεκεμβρίου του 1955 προβάλλεται για πρώτη φορά στους κινηματογράφους η «Κάλπικη λίρα» και ανοίγει τον δρόμο για τις σπονδυλωτές ταινίες στην Ελλάδα, όντας η πρώτη που γυρίστηκε και παίχτηκε ποτέ στη χώρα.
Ένα αριστούργημα του ελληνικού κινηματογράφου που κατάφερε τελικά να ξεχωρίσει όχι μόνο στην χώρα μας αλλά παγκοσμίως κερδίζοντας μάλιστα και πολλές διακρίσεις.
Μια κάλπικη λίρα κατάφερε να κερδίσει κοινό και κριτικούς προκαλώντας εκατοντάδες διθυραμβικά σχόλια. Πράγμα που κάνει ακόμη και σήμερα σε όποιον τη δει. Προκαλεί τα ίδια συναισθήματα ακόμη και μετά από σχεδόν 70 χρόνια προβολής.
Στην πραγματικότητα βλέπουμε την εξέλιξη τεσσάρων ιστοριών οι οποίες έχουν ένα κοινό στοιχείο. Και αυτό δεν είναι άλλο από μια κάλπικη λίρα. Η συγκεκριμένη λίρα μεταφέρεται με έναν ιδιαίτερο και έξυπνο τρόπο από τη μία ιστορία στην άλλη.
Κατά τη διάρκεια της μεταφοράς υπάρχει αφηγητής, ο Δημήτρη Μυράτ, που συνδέει τις τέσσερις αυτές ιστορίες.
Ο ίδιος κλείνει την ταινία με τη φράση: «Κάλπικη δεν είναι η λίρα σε αυτή την ιστορία… κάλπικο είναι, γενικά το χρήμα…».
Αυτή η φράση περικλύει ουσιαστικά και το κεντρικό νόημα του αριστουργηματικού αυτού φιλμ.
«Ο παράς είναι πάντα κάλπικος». Αυτή είναι η χαρακτηριστική φράση του αφηγητή κάθε φορά που τελειώνει μια ιστορία. Και όλα αυτά εξελίσσονται ενώ οι ιστορίες έχουν στοιχεία κοινωνικά και κωμωδίας ταυτόχρονα.