Η όλη ατμόσφαιρα και τα πρόσωπα διαφόρων ηλικιών έδιναν ένα βαλκανικό σκηνικό Κουστουρίτσα .Φυσιογνωμίες ,πίσω από τις οποίες διάβαζε κανείς τις κοινωνικές τάξεις που στο πρόσφατο παρελθόν είχαν αυτοκαταταχθεί αλλά και διέκρινε ξεκάθαρα την νέα λιωμένη τάξη που διαμορφώνει η οικονομική κατολίσθηση.
Γενικευμένη μοιάζει πλέον η άρση κάθε ενδοιασμού για το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους και ακυρωμένη στην πράξη κάθε θεσμική μέριμνα για την προστασία όσων δεν υποχρεούνται να εισπνέουν τις τοξικές θεαματικές εκπνοές των υπολοίπων . Φαίνεται πρόκειται για πολυτελή μέριμνα στο ασφυκτικό περιβάλλον που διαμορφώνει η προσπάθεια του καθενός να επιβιώσει ή απλώς να ευχαριστηθεί σε βάρος του διπλανού.
Αν τα τελευταία χρόνια προ κρίσης πήγαινε, πολύ όψιμα είναι η αλήθεια , να εμπεδωθεί μια κουλτούρα διαχείρισης των ορίων της ελευθερίας του ενός έναντι του άλλου στη βάση πρώιμων διεθνώς κατακτημένων κανόνων κάπως προχωρημένων κοινωνιών , ήρθε η νέα φτώχεια και …τραβάει μια κλωτσιά σε όλα .
Μια κλωτσιά ακόμη και στην προσχηματική επανάληψη πρωτοβουλιών του υπουργείου υγείας για την κινητοποίηση των κλιμακίων ελέγχου των περιφερειακών –νομαρχιακών υγειονομικών φορέων και την απόδοση λογαριασμού βεβαιωμένων προστίμων . Όλα αυτά σε προεκλογική περίοδο για δημοτικούς και νομαρχιακούς άρχοντες που παίζουν τα ρέστα τους γύρω από τη εξυπηρέτηση των επιχειρήσεων του λεγομένου υγειονομικού ενδιαφέροντος .
Όλα αυτά , δηλαδή οι επανέλεγχοι και τα πρόστιμο για το κάπνισμα και σε μια εποχή που οι άνθρωποι σπάνε ξανά τις μπάρες στα διόδια , οι κτηνοτρόφοι ξαναχύνουν το γάλα στους δρόμους και οι περισσότεροι πολίτες γονατίζουν από την φοροπίεση, είναι πράγματι προσχηματικές πολιτικές κινήσεις . Και προδίδουν την ανικανότητα μιας κοινωνίας να κάνει αυτορύθμιση σε κάτι απλό και αυτονόητο . Δηλαδή να μην εκπνέουν καπνό οι μεν στα μούτρα των δε , όπως δεν γίνονται δημοσίως πολλά πράγματα της σφαίρας των φυσικών αναγκών, πόσο μάλλον που το κάπνισμα δεν είναι μια φυσική ανάγκη .
Αφού η κοινωνία μας δεν πέτυχε ως τώρα χωρίς διοικητικά μέτρα και πρόστιμα να κάνει αυτονόητες κατακτήσεις όπως η ρύθμιση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους , φαντάζει αδύνατο, δυστυχώς , να τις πετύχει στο ορατό μέλλον .Όχι βεβαίως πως θα μας φταίει γι αυτό η χρεοκοπία στα δημοσιονομικά , αλλά η χρεοκοπία στο αλφαβητάριο των κοινωνικών αξιών και η αδυναμία αντίστασης στις φορμαλδεΰδες και τα νιτρώδη των τσιγάρων .
Και δεν τα σημειώνει αυτά ένας ηθικολόγος αντικαπνιστής , αλλά ένας που κάπνισε περίπου 200 χιλιάδες τσιγάρα , που ταπεινώθηκε όπως πολλοί όταν έμεινε χωρίς πακέτο αλλά και αντιστρόφως με πακέτο χωρίς φωτιά. Που τύπτετε για κάθε εκπνοή καπνού στα μούτρα παιδιού ή ανθρώπου που ενοχλήθηκε . Και που ντράπηκε όταν μοιραζόμενος μια ομπρέλα με συνάδελφο κάπνιζε ,πριν 15 χρόνια ,έξω από εμπορικό κέντρο στην Ουάσιγκτον και οι από μέσα κοιτούσαν με οίκτο.
