Παράλληλα, αμέσως μετά την ανάθεση της εντολής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ανακοίνωσε 5 άξονες-κατευθύνσεις που αποτελούν τα «ελάχιστα» σημεία προγραμματικής συμφωνίας που θα δεχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ για να συζητήσει με τα υπόλοιπα κόμματα. Στα 5 σημεία συμπεριλαμβάνεται και η δημιουργία διεθνούς επιτροπής για να αξιολογήσει –λογιστική έρευνα το ονομάζει- το ελληνικό χρέος.
Οι δηλώσεις του κ. Τσίπρα δεν δείχνουν σοβαρότητα. Απογοητεύουν και προκαλούν.
Οι όροι που βάζει είναι απαγορευτικοί, ακόμη και για πολλούς από το ίδιο του το κόμμα.
Ο κ. Τσίπρας φέρεται σαν να μην έχει συνείδηση του τι συμβαίνει.
Δεν έχει την εξουσία, έχει διερευνητική εντολή για τον σχηματισμό κυβέρνησης.
Δεν έχει την εξουσία διότι ακριβώς ο λαός, τον οποίο θεωρεί ότι ερμηνεύει κατά αυθεντικό τρόπο, του έδωσε ένα ποσοστό 16.78%. Δηλαδή δεν τον ενέκρινε το υπόλοιπο 83,22% του εν λόγω λαού, το οποίο και προτίμησε κάποιο άλλο κόμμα.
Όποιος έχει την πλειοψηφία δικαιούται να κυβερνήσει με το πρόγραμμα του.
Όμως τα αποτελέσματα των εκλογών δεν έδωσαν πλειοψηφία σε κανέναν.
Άρα κανένα πρόγραμμα δεν δικαιούται ατόφιο να εκτελεσθεί.
Το αποτέλεσμα οδήγησε σε καταρχήν ακυβερνησία με τέσσερα κόμματα να μοιράζονται ποσοστά από 10.6% έως 18.84%.
Το συμπέρασμα είναι σαφές. Συνεργασία ή εκλογές.
Οι διερευνητικές εντολές έχουν σημασία, ακριβώς για να ψαχθεί η δυνατότητα μεταξύ κομμάτων μιας ελάχιστης κοινής συμφωνίας ή ακόμη ελάχιστης μη διαφωνίας.
Το ζητούμενο είναι η συνεργασία!
Συνεργασία σημαίνει διαπραγμάτευση. Κάτι ζητάω κάτι μου ζητάνε. Δίνω και παίρνω.
Μόνο ζητώ, μόνο παίρνω, δεν είναι συνεργασία.
Εάν η χαρά της αδιαμφισβήτητης εκλογικής επιτυχίας μεθά με αμετροέπεια τον κ. Τσίπρα, τότε πρόκειται για αντιαισθητική εκδήλωση νεοπλουτισμού. Και χρειάζεται να συνέλθει!
Εάν όντως πιστεύει πως συνεργασία σημαίνει να συμφωνήσουν οι υπόλοιποι μαζί του, τότε δεν είναι πολιτικός αλλά θρησκευτικός αρχηγός. Και τότε δεν χρειάζεται να συνέλθει αλλά να παρέλθει.
Γιατί η απαίτησή του από τους άλλους να απαρνηθούν την ουσία της πολιτικής τους –δήλωση αποκήρυξης μνημονίου- δεν συνιστά διαπραγμάτευση αλλά κάλεσμα μεταμέλειας. Δεν είναι πράξη πολιτική , είναι δήλωση Αγιατολαχ που ψάχνει ομολογίες και μετάνοιες. Μετά βασανιστηρίων.
Η συγκεκριμένη πρόταση δημιουργίας διεθνούς επιτροπής για την λογιστική έρευνα του χρέους σημαίνει απλά άρνηση των θεσμών Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ευρωπαϊκής κεντρικής Τράπεζας και ΔΝΤ. Γιατί αυτοί πιστοποίησαν το χρέος. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος.
Καμία αντίρρηση να τον αλλάξουμε, αλλά όταν σε έχει ψηφίσει το 16.78% μόνο του Ελληνικού λαού, μήπως θα έπρεπε να προτείνει ς για ξεκίνημα κάτι λιγότερα φιλόδοξο, λιγότερο μεγαλεπήβολο από την αλλαγή του παγκόσμιου συστήματος;
Προφανώς κάνει ό,τι μπορεί για να μην κυβερνήσει. Βάζει όρους όχι ελάχιστης συμφωνίας αλλά μέγιστης παραδοχής.
Ερώτημα. Γιατί , ο σίγουρα έξυπνος Α. Τσίπρας, παίρνει το ρίσκο να εκτεθεί με τα καμώματά του στα μάτια όσων πιστεύουν , ανεξάρτητα αν τον ψήφισαν , πως η αριστερά αξίζει την ευκαιρία να δοκιμάσει ; Σε όσους έχουν βαρεθεί τα πελατειακά δίκτυα και την ανομία του δικομματισμού;
Μα γιατί η απογοήτευση που προκαλεί τώρα, ξέρει ότι είναι ελάχιστη μπροστά στην απογοήτευση που θα προκαλούσε αν κυβερνούσε, αν αναλάμβανε την ευθύνη των λόγων του.
Προσδοκά οφέλη στις επόμενες εκλογές. Και κάνει ό,τι μπορεί για να τις επιταχύνει.
Δεν ενδιαφέρεται να κυβερνήσει. Δεν ενδιαφέρεται να ανακουφίσει. Δεν θέλει να ενώσει τους Έλληνες.
Ψήφους ψάχνει, απελπισμένους, θυμωμένους, θολωμένους. Ψάχνει χώρο εξουσία ς αλλά όχι την εξουσία.
Συνδικαλισμό φοιτητικό κάνει στα αμφιθέατρα της ζωής. Ψαράς της δυστυχίας! Ανήθικος στην Αριστερά.
Χάρης Τσάκωνας 9 Μάιου 2012
