Δυστυχώς διάθεση για συναίνεση ή ακόμα και απλή συνεννόηση δεν βλέπουμε. Βλέπουμε ανούσιες, που μπορεί να γίνουν και επικίνδυνες υπό προϋποθέσεις, κοκορομαχίες.
Τώρα αρχηγοί, υπαρχηγοί, υπασπιστές και απλοί στρατιώτες του κόμματος, του κάθε κόμματος, ρίχνονται στη μάχη για να πείσουν το λαό ότι δεν φταίνε αυτοί που δεν υπάρχει συναίνεση ή συνεννόηση αλλά ο αντίπαλος απέναντι.
Δεν φταίνε αυτοί που υπάρχει ένταση, καλλιεργείται αβεβαιότητα και ανασφάλεια που τόσο ζημιώνει την οικονομία, αλλά οι απέναντι.
Δεν φταίνε αυτοί που το εσωτερικό μέτωπο είναι αδύναμο έως ασθενές ενώ έχουμε ενώπιόν μας κρίσιμη αξιολόγηση από την τρόικα, διαπραγματεύσεις για το χρέος, έξοδο ή όχι από το μνημόνιο και τον τελευταίο καιρό την προκλητικότητα της Τουρκίας με τα σουλάτσα των πλοίων της στην κυπριακή ΑΟΖ και το Αιγαίο, αλλά υπεύθυνοι είναι οι απέναντι.
Έτσι, δεν γίνεται τίποτα. Με παράλληλους μονόλογους, αλληλοκατηγορίες, υψηλούς τόνους, ιδίως των δύο μονομάχων δεν γίνεται τίποτα. Και δυστυχώς δεν πρόκειται να γίνει τίποτα όσο η αντιπαράθεση γίνεται με κεντρικό ζήτημα το χρόνο διεξαγωγής των εκλογών.
Κι αν αυτή είναι τώρα κατάσταση, η οποία είτε το θέλουμε είτε όχι (και ασφαλώς δεν το θέλουμε) βλάπτει την οικονομία, σκεφτείτε τι έχει να γίνει αν οι επόμενες εκλογές (είτε γίνουν πρόωρα ή το 2016) δεν αναδείξουν κυβερνητική πλειοψηφία αυτοδύναμη ή με συμμαχίες. Σκεφτείτε σε ποιο ύψος θα ανεβούν οι εντάσεις, τα θερμόμετρα, οι κατηγορίες και η ασυνεννοησία.
Μπορεί να δημιουργήσουν ακόμα και την αίσθηση διχασμού, να επαναφέρουν τη γελοία κατάσταση με τα μπλε και πράσινα καφενεία (τώρα θα είναι μπλε ή ροζ) και δεν ξέρω τι άλλο.
Το τελευταίο μάλλον θα αποφευχθεί. Τουλάχιστον αυτό διαφαίνεται από τις διάφορες έρευνες. Οι πολίτες εμφανίζονται πιο ώριμοι ή αν θέλετε τα κόμματα δεν είναι τόσο πειστικά ώστε να μπορούν να τους παρασύρουν σε ακραίες πολώσεις (κάποιοι θα το ήθελαν βέβαια γιατί νομίζουν ότι τους εξυπηρετεί), αλλά ευτυχώς τα κομματικά μαντριά έχουν μικρύνει πάρα πολύ και πολλοί πολίτες έχουν δραπετεύσει.
Όμως, ας κρατάμε και μία πισινή. Στο γύρισμα του χρόνου και σε ενδεχόμενη δυσάρεστη τροπή σε εθνικά θέματα κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί. Ιδίως τώρα που το πολιτικό σύστημα είναι αφερέγγυο και απαξιωμένο στα μάτια των πολιτών.
Αλλά και η επαμφοτερίζουσα στάση του κυρίου Κουβέλη δεν είναι ότι καλύτερο. Αντίθετα είναι ότι χειρότερο για την ίδια τη ΔΗΜΑΡ, αλλά και για τη συναίνεση. Γιατί ζήτησε μεν συναίνεση για το χρέος, αλλά βγαίνοντας από το Προεδρικό Μέγαρο προέβλεψε ότι πάμε σε εκλογές το Μάρτιο. Το ερώτημα είναι τις θέλει ή δεν τις θέλει τις εκλογές; Πιστεύει ότι είναι απαραίτητες για τη χώρα ή πρέπει να προηγηθεί η διαπραγμάτευση για το χρέος και μετά οι εκλογές; Γιατί δεν είναι απλός παρατηρητής ο κύριος Κουβέλης. Από τη ΔΗΜΑΡ εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό αν αυτές γίνουν το Μάρτιο ή αργότερα. Ο ρόλος της είναι κομβικός και ας αποφασίσει τι ακριβώς θέλει και να το στηρίξει με πράξεις και όχι με απλές δηλώσεις του τύπου (εμείς είπαμε, αλλά βλέπετε…) γιατί κύριε Κουβέλη δεν είστε παρατηρητής. Μπορείτε να είστε μέρος της λύσης ή μέρος του προβλήματος. Τρίτη θέση δεν υπάρχει. Αν νομίζετε κάτι διαφορετικό τότε έχετε και την ερμηνεία για την καθίζηση της ΔΗΜΑΡ στα γκάλλοπ.
Το χειρότερο πάντως όλων είναι πως με την προσπάθεια των κομμάτων να απευθυνθούν στο θυμικό και όχι στο μυαλό των πολιτών απαξιώνεται έτι περισσότερο το πολιτικό σύστημα, εξέλιξη πολύ επικίνδυνη σε κρίσιμες περιόδους, πολύ περισσότερο όταν πάρουν μεγαλύτερη ένταση τα εθνικά θέματα τα οποία δεν απαιτούν απλή συναίνεση, αλλά ομοψυχία.
